Góra P-Ś, 1987

„Malując naturę odkryłem, że w naturze wszystko jest sobie przeciwstawione: statyka, dynamika, kolory i kierunki. Dam przykład: horyzont - pień drzewa, przeciwstawiony poziomowi pion, w drzewie poziome gałęzie przeciwstawione znowu temu pionowi pnia, i żyłkowanie liści przeciwstawione sobie. I w ten sposób zbudowana jest cała natura, na konstrukcji, którą ja nazwałem „przeciwstawieniem” ... - mówił Józef Hałas.
Artysta był absolwentem wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w pracowni malarstwa u prof. Eugeniusza Gepperta. Współtworzył grupę „X”, której członkami byli m.in. Maria Grabowska, Krzesława Maliszewska, Alfons Mazurkiewicz. Od 1961 roku był członkiem Grupy Wrocławskiej. Początkowo inspiracją dla jego twórczości były prace Tadeusza Makowskiego i Paula Klee.
Od lat 60. XX w. malarz podejmował tematy wnętrz, figur i dróg, a przede wszystkim gór, do którego to powraca wielokrotnie choćby w oferowanym płótnie. Synteza i struktura pejzażu zdają się nieustająco ciekawić Józefa Hałasa i zmuszać do wielokrotnej analizy natury, wyrażonej za każdym razem w innej formie konstrukcji zbudowanej na płótnie. Jak pisze A. Jarosz: „Entuzjazm i chęć malowania to motoryczna siła, która nie słabnąc w ciągu następnych lat, uczyniła go artystą wiernym wybranemu gatunkowi plastycznemu. W tym zakresie postawa Hałasa nie uległa zmianie do dnia dzisiejszego. Obraz, kolor i konstrukcja formalna - przywiązanie do tych priorytetów oraz bogata, nieprzerwana praktyka wyróżniały go na przestrzeni lat we Wrocławiu i zdecydowały o znamiennej pozycji w miejscowym środowisku”.
Oprac. na podstawie: A. Jarosz, Józef Hałas,Wydawnictwo Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu im. Eugeniusza Gepperta, Wrocław 2007, s.4; www.rp.pl/Kultura/170318922-Syntetyczne-pejzaze.