Konie, 1980 r.

Studiował w ASP w Warszawie w pracowni Wojciecha Kossaka, do której został przyjęty w wieku 15 lat jako najmłodszy uczeń. W okresie międzywojennym kształcił się w Paryżu i Rzymie. Pracował w technice olejnej, gwaszu oraz rysunku. Pierwsza wystawa jego prac miała miejsce w warszawskiej Zachęcie w 1927. Po drugiej wojnie światowej artysta zajmował się głównie grafiką użytkową i ilustracją książkową, do malarstwa powracając dopiero w latach 60., pod wpływem widoku węgierskich stepów podczas podróży. Od tego czasu dominującym motywem jego twórczości stały się konie. Malarz jest szczególnie ceniony za naturalną lekkość w przedstawianiu ich ruchu i żywiołową kolorystykę prac. Dzieła Korolkiewicza są tym cenniejsze, że niemal wszystkie jego przedwojenne obrazy spłonęły w Powstaniu Warszawskim. Korolkiewicz był nie tylko artystą-plastykiem, lecz także utalentowanym solistą operowym: śpiewał partie barytonu w spektaklach Opery Warszawskiej. Odnosił również sukcesy jako lekkoatleta i tenisista.