PEJZAŻ GÓRSKI, 1939

W wieku zaledwie 15 lat, zachęcony przez Wojciecha Kossaka, został jego najmłodszym studentem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studiował w warszawskiej Akademii (1917-1919, 1924-1927). W latach 1922-23 kontynuował studia w Krakowie w pracowni Ignacego Pieńkowskiego, zwolennika postimpresjonizmu, a w 1924 powrócił do Warszawy, do pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Tu kolegami jego zostali członkowie założonego przez Tadeusza Pruszkowskiego w 1925 roku Bractwa Świętego Łukasza. We wczesnych pracach Korolkiewicza znać wpływy Łukaszowców (co widać w Autoportrecie 1926, którym zadebiutował w Zachęcie) nigdy się jednak z nimi trwale nie związał. Zrażał go ich stosunek do koloru, który - w przeciwieństwie do niego - traktowali, jako drugorzędny problem malarski. Naczelną rolę przyznawali kompozycji, ujętej - według jego przekonania - zbyt sztywno. W okresie międzywojennym Korolkiewicz cieszył się sławą dobrego portrecisty. Choć prawie cały dorobek artysty spłonął w Powstaniu zachowało się kilka portretów. Obrazy te świadczą, że artysta obracał się swobodnie w kręgu rozmaitych stylistyk, dobierając je do charakteru modela. W międzywojniu malował też polowania i wyścigi z ulubionymi końmi. Tematyka sportowa odpowiadała jego żywemu temperamentowi. Akcentował tu dynamiczność sceny, materię malarską formował z ekspresją, stosował wyrazistą kolorystykę. Wpływ na te kompozycje wywarli fowiści, których oglądał w Paryżu (1929-30), za przewodnika mając wówczas Henryka Stażewskiego. W 1932 roku, na Wystawie Olimpijskiej w Los Angeles, otrzymał nagrodę za obraz Bokserzy. Swoje prace wystawiał w kraju i za granicą, niektóre z wystaw, w których uczestniczył to: Wystawa Olimpijska w Los Angeles (1932), Salon Zimowy IPS (1938), "Ruiny Warszawy", Muzeum Narodowe w Warszawie (1946). Jego wystawy indywidualne odbyły się m.in. w warszawskiej Kordegardzie (1963) oraz Cassel Art. Galery w Londynie (1968). Od roku 1928 współpracował z Polskim Radiem; nagrywał płyty, m.in. utwory Stanisława Moniuszki oraz Fryderyka Chopina. W latach 1945-1949 był solistą Opery Warszawskiej.