PORTRET KOBIETY W SUKNI HISTORYCZNEJ, 1943

Malarz i śpiewak. W wieku 15 lat, zachęcony przez Wojciecha Kossaka, został jego najmłodszym uczniem. Studiował w warszawskiej Akademii (1917-1919, 1924-1927). W latach 1922-23 kontynuował studia w Krakowie w pracowni Ignacego Pieńkowskiego, a w 1924 powrócił do Warszawy, do pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. We wczesnych pracach Korolkiewicza znać wpływy Łukaszowców. W okresie międzywojennym cieszył się sławą dobrego portrecisty. Artysta obracał się swobodnie w kręgu rozmaitych stylistyk, dobierając je do charakteru modela. Malował też polowania i wyścigi. Tematyka sportowa odpowiadała jego żywemu temperamentowi. Akcentował tu dynamiczność sceny, materię malarską formował z ekspresją, stosował wyrazistą kolorystykę. Wpływ na te kompozycje wywarli fowiści, których oglądał w Paryżu (1929-30), za przewodnika mając wówczas Henryka Stażewskiego. W 1932 roku, na Wystawie Olimpijskiej w Los Angeles, otrzymał nagrodę za obraz Bokserzy. Swoje prace wystawiał w kraju i za granicą, niektóre z wystaw, w których uczestniczył to: Wystawa Olimpijska w Los Angeles (1932), Salon Zimowy IPS (1938), "Ruiny Warszawy", Muzeum Narodowe w Warszawie (1946). Jego wystawy indywidualne odbyły się m.in. w warszawskiej Kordegardzie (1963) oraz Cassel Art. Galery w Londynie (1968). W latach 1945-1949 był solistą Opery Warszawskiej.