Impresje jesienne II, 1972 r.

"W dobie odnajdowania poetyki przedmiotów i sugestywnej siły różnych, najczęściej przez naturę ukształtowanych powierzchni Łukomski wybiera dla wyrażenia swej wizji starą, zużytą odzież. Nie ma już ona jednak jak w `Totemach` udawać drogocennych materii mieniących się barwami i blaskiem. W nieco tylko wyreżyserowanych formach ma zostać sobą; z uwypukleniem jej struktury, jej bezosobowej człekokształtności i jej ostentacyjnej zbędności. Ma być ewidentnym śladem po używającym jej kiedyś, bezimiennym już człowieku i demonstrować jego nieobecność" (Bożena Kowalska [w:] Rzeźbiarz ludzkiej nieobecności. Józef Łukomski. Rzeźba, katalog wystawy, Orońsko 1996, s. 6).

Artysta działający na pograniczu sztuki dwu- i trójwymiarowej. Ważną postacią dla jego artystycznych poszukiwań był Aleksander Kobzdej, w którego pracowni Łukomski uzyskał akademicki dyplom w 1962 roku. Był to czas, kiedy Kobzdej odchodził od sztuki przedstawiającej i swoje zainteresowania kierował ku abstrakcji, która "wychodząc" z płótna, zaczęła przekraczać granicę malarstwa.
Droga, którą przebył uczeń, była mocno zbliżona do artystycznej drogi mistrza. Łukomski od malarstwa zaczął odchodzić w latach 60. Pierwszym przejawem nowej myśli były serie kolaży. Nie były to jednak typowe papierowe kompozycje. Artysta od początku upodobał sobie użycie różnorakich tkanin jako medium. Początkowo stosował materiały szlachetne, jak jedwab czy kaszmir. W późniejszych pracach materiały te zastąpione zostały elementami garderoby - koszulami, spodniami lub ich fragmentami (kieszenie, falbany itp.). Wdzięczna materia, pozwalająca z łatwością formować różnorodne kształty, doprowadziła do powstania serii "obrazów z odzieży" - struktur stworzonych z pozszywanych fragmentów starych, znoszonych ubrań. Kompozycje te, pokrywane przez artystę farbą, często łączone były w cykle (cykl "Totemy", 1960-68, cykl "Impresje").
Prace Łukomskiego, często określanego mianem artysty-filozofa, przywodzą na myśl szeroki zakres skojarzeń i egzystencjalnych rozważań. Praca "Impresje jesienne II", będąca asamblażem złożonym z różnych rodzajów tkanin (koronki, aksamitu, jedwabiu, poliestru, tiulu, wełny), już swoim tytułem wywołuje nastrój melancholii. Rozrzucone strzępy starych ubrań tworzące kompozycję nasuwają skojarzenia z destrukcją, chaosem, rozpadem. Kojarzą się z brudem, zgliszczami, zbutwiałą stertą tkanin, porzuconą i poddaną działaniu warunków atmosferycznych. Wydaje się, jakby z kompozycji wyłaniała się postać lub zaledwie ślad, wspomnienie po postaci. Kompozycję możemy interpretować wielorako, ale nie ulega wątpliwości, iż nacechowana jest ona egzystencjalnym niepokojem.
Motyw wtórnego wykorzystania zużytych ubrań towarzyszył Łukomskiemu także w późniejszych etapach twórczości, kiedy na początku lat 70. utwardzone przez artystę, puste wewnątrz elementy garderoby "wyszły" z obrazów, by tworzyć ekspresyjne aranżacje przestrzenne (cykl "Przemijanie"). W powstałych figurach po raz kolejny zaznaczony został jedynie ślad pozostawiony po ludzkim istnieniu. Nowa forma egzystencji stworzona została z rzeczy niepotrzebnych, zużytych, odrzuconych.
Łukomski, idąc w ślady Aleksandra Kobzdeja, reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo w 1977 roku. W 1979 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida. Podsumowaniem jego artystycznej drogi była monograficzna wystawa prac artysty w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku w 1996 roku.

Rzeźbiarz, malarz, twórca kompozycji przestrzennych. Studiował w Centralnej Akademii Sztuk Pięknych w Pekinie (1950-1955) a następnie w ASP w Warszawie, gdzie w roku 1962 uzyskał dyplom w pracowni Aleksandra Kobzdeja. Uprawiał sztukę z pogranicza malarstwa rzeźby i tkaniny. Tworzył cykle, najbardziej znane to "Totemy", "Epitafia", "Sarkofagi" i "Portrety". Pierwsze obrazy-reliefy z cyklu "Epitafia" powstały w 1970. Są to ujęte w ramy, jakby zastygłe przedmioty codziennego użytku: koszule, marynarki, płaszcze, pokryte jednolitą farbą - początkowo białą, później czarną . Głęboka symbolika tych prac zawarta jest w idei stworzenia nowej egzystencji rzeczom już niepotrzebnym z najbliższego otoczenia i codziennego życia człowieka, rzeczom często odrzuconym, którym artysta nadaje nowy wymiar istnienia. W 1977 Łukomski był reprezentantem Polski na Biennale w Sao Paulo. Dwa lata później wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida. Literaturę dotyczącą jego twórczości uwzględnia zawiera katalog wystawy monograficznej pokazanej w roku 1996 między innymi przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.