Kompozycja, 1975 r.

Prace Józefa Łukomskiego z lat siedemdziesiątych unikają dosłowności. Podobnie rzecz ma się z samym artystą - działającym na pograniczu malarstwa i rzeźby (a według interpretatorów także na pograniczu sztuki i filozofii). Wymyka się prostym definicjom i nie daje się zamknąć w żadnej z szuflad dwudziestowiecznych -izmów. Jego cykle "Epitafia" i "Portrety", tworzone od 1970 do 1977 roku w sugestywny sposób pokazują na czym polega fenomen artysty. Prace Łukomskiego, obrazy-reliefy, to właściwe ujęte w ramy przedmioty. Zużyte ubrania pociągnięte białą lub czarną farbą. Nikomu niepotrzebne marynarki i koszule w sztuce Łukomskiego zyskują nowe życie. Zostają zamknięte w szklanym mauzoleum, w rodzaju muzealnej gabloty, która z na pół-przypadkowego obiektu czyni przedmiot sformalizowanego doznania estetycznego. Łukomski nadaje rzeczom nowe życie, wskrzesza je dla sztuki.

W pracach z lat siedemdziesiątych mocno widać malarski rodowód sztuki Łukomskiego. Artysta studiował początkowo w Centralnej Akademii Sztuk Pięknych w Pekinie (1950-1955), następnie na warszawskiej ASP, gdzie w roku 1962 uzyskał dyplom w pracowni A. Kobzdeja. W 1977 był reprezentantem Polski na Biennale w Sao Paulo. Dwa lata później wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida. Wiele jego prac znajduje się w kolekcjach prywatnych w USA, Szwecji, Danii, Szwajcarii, a także Muzeum Historii Włókiennictwa w Łodzi.