Z cyklu Piktogramy, 1978/9 r.

„Artysta oferuje nam teraz rozległe płaszczyzny wysmakowanego koloru, na których pojawia się oszczędny, malarski znak niknący w tle lub wielokrotnie powtarzany. Te piękne (używam tego określenia z pełnym rozmysłem), zdyscyplinowane kompozycyjnie i wyrafinowane kolorystycznie obrazy, jakby w zamian za brak bezpośredniej anegdoty, oferują nam coś, co możemy nazwać ’narracją wewnętrzną’. A co w istocie jest zaproszeniem do kontemplacji i medytacji”.

– ANDRZEJ KLIMCZAK-DOBRZANIECKI

Andrzej Leśnik ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w 1984. Od tego czasu artysta pracuje na macierzystej uczelni, a w 2014 otrzymał tytuł naukowy profesora zwyczajnego. Krytyk sztuki Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki podkreśla, że twórczość Leśnika to dialog ze współczesnymi tendencjami oraz trendami w sztuce. Na twórczość malarza składają się cykle, począwszy do cyklu „Mamantra” będącego rodzajem malarskiego elementarza, poprzez „Tabula rasa”, „Kod pamięci” aż po późniejszy cykl „Pamięć obrazu” oraz „Zapisane w gwiazdach”. Jak opowiadał o pierwszym cyklu sam artysta: „Pierwszy z wymienionych cykli obrazów był dla mnie bardzo ważny, stanowił rewizję całego dotychczasowego dorobku malarskiego, był
powrotem do rudymentów malarstwa” (Andrzej Leśnik, Zapis/kondycja obrazu, 2018, dostępny na: http://news.o.pl/2018/08/25/kondycja-obrazu-mikwarszawa/#/). Leśnik zaznacza, że żaden z cyklów nie jest zamkniętą całością, a raczej ewolucją podjętych na początku artystycznej drogi wątków.

Jak opisuje twórczość artysty Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki: „W stosunku do swoich obrazów Leśnik z naciskiem używa określenia zapis, a chwilę później: pamięć. Oba te terminy łączą się w jedną znaczeniowo całość: stosując oba te pojęcia, artysta zwraca naszą uwagę na pozawizualną stronę swojego malarstwa. Kto wie, czy to właśnie nie w takiej chwili, w sposób bardzo wyraźny i już całkowicie świadomy, nie zostaje zastosowana leśnikowa zasada równowartości kreacji i efektu końcowego. Od tej chwili artysta traktuje obraz wyraźnie już dwutorowo czy dwupłaszczyznowo, podnosząc akt kreacji na taki poziom ważności, jakim cieszył się dotychczas wyłącznie finalny kształt obrazu” (Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki, 2018, dostępny na: http://news.o.pl/2018/08/25/ kondycja-obrazu-mik-warszawa/#/).

Rzeźbiarz, malarz, twórca kompozycji przestrzennych. Studiował w Centralnej Akademii Sztuk Pięknych w Pekinie (1950-1955) a następnie w ASP w Warszawie, gdzie w roku 1962 uzyskał dyplom w pracowni A. Kobzdeja. Uprawiał sztukę z pogranicza malarstwa rzeźby i tkaniny. Tworzył cykle, najbardziej znane to „Totemy”, „Epitafia” , „Sarkofagi” i ”Portrety”. Pierwsze obrazy-reliefy z cyklu „Epitafia” powstały w 1970. Są to ujęte w ramy, jakby zastygłe przedmioty codziennego użytku: koszule, marynarki, płaszcze, pokryte jednolitą farbą – początkowo białą, później czarną . Głęboka symbolika tych prac zawarta jest w idei stworzenia nowej egzystencji rzeczom już niepotrzebnym z najbliższego otoczenia i codziennego życia człowieka, rzeczom często odrzuconym, którym artysta nadaje nowy wymiar istnienia. W 1977 Łukomski był reprezentantem Polski na Biennale w Sao Paulo. Dwa lata później wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida. Literaturę dotyczącą jego twórczości uwzględnia zawiera katalog wystawy monograficznej pokazanej w roku 1996 między innymi przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.