WIANKI NA WODZIE O ZMIERZCHU

Józef Mazurkiewicz w latach 1907-1908 studiował na ASP w Krakowie u Józefa Pankiewicza. Był jednym z założycieli towarzystwa artystów malarzy i rzeźbiarzy "sztuka Rodzima", które powstało w Krakowie w 1921 roku uprawiał malarstwo religijne. Namalował obraz Matka Boska z Dzieciątkiem do kościoła farnego Św. Jana w Radomiu.
Noc Kupały to stare słowiańskie święto związane z letnim przesileniem Słońca obchodzone w najkrótszą noc w roku. Odprawiane podczas niego obrzędy miały zapewnić świętującym zdrowie i urodzaj. W czasie tej magicznej nocy rozpalano ogniska, w których palono zioła. W trakcie radosnych zabaw odbywały się różnego rodzaju tańce i wróżby. Jedną z nich było puszczanie przez dziewczęta w nurt rzeki wianków z zapalonymi świecami. Zależnie od ich zachowania panny wróżyły sobie przyszłość. Jeśli wianek został wyłowiony przez kawalera oznaczało to szybkie zamążpójście. Jeśli płynął dziewczyna wyjdzie za mąż, ale nie prędko. Jeśli zaś płonął, utonął lub zaplątał się w coś prawdopodobnie panna zostanie starą panną. Artyście z niezwykłym mistrzostwem udało się uchwycić klimat tej niezwykłej, magicznej nocy. Całe płótno zostało przez niego przesycone odrealnionym, delikatnym światłem budzącego się dania. Mrok zostaje zwyciężony, ustępuje przed słońcem, które na najbliższe sześć miesięcy przejmuje we władanie przedstawioną krainę. Sojusznikiem dnia stają się płomyki wianków puszczonych niewidzialną ręką na wodę. Symbolizują one ludzi, ich niezbadany los. Rozświetlając swym wątłym światłem ciemności zdążają w nieznane, porywane przez nurt życia. Prezentowane dzieło w niezwykły sposób działa na nasze zmysły i na naszą wyobraźnię, tchnie od niego powiew będącej w pełnym rozkwicie natury, oszałamiającej woni ziół i kwiatów, świeżości wiosennego poranka. Wszystko to sprawia, że patrząc na ten obraz czujemy przypływ jakiejś przedziwnej, wewnętrznej siły życiowej oraz wyczuwamy charakterystyczne dla wiosennego okresu pobudzenie sił witalnych natury.