Jankówka, około 1910 r.

Józef Mehoffer nabył Jankówkę w 1908 roku, niespełna trzy lata po objęciu profesury na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W tym wiejskim majątku powstał szereg najważniejszych dzieł malarza. To tutaj Mehoffer kontynuował prace nad projektami witraży do katedry we Fryburgu i katedry wawelskiej oraz tworzył swoje słynne, dekoracyjne portrety. Sama Jankówka, odremontowany XVIII-wieczny dwór i zaprojektowany przez Mehoffera ogród, również stała się tematem jego prac. "Słońce majowe" z 1911 roku (Muzeum Narodowe w Warszawie) i "Czerwona parasolka" z 1917 roku (Muzeum Narodowe w Krakowie) są najbardziej znanymi przykładami prac ukazujących podkrakowski majątek artysty. Prezentowany obraz wchodzi w poczet dzieł biorących za temat posiadłość artysty. Z innymi widokami majątku łączy go nie tylko pokrewieństwo motywów (charakterystyczne szpalery i kratownice), ale przede wszystkim wspólna, dekoracyjna formuła malarska. W latach 1908-1917 w pracach Mehoffera da się prześledzić zainteresowanie bukolicznym, jasnym pejzażem. Jego obrazy nadal pozostają w tym czasie dekoracyjne, ale zyskują więcej naturalności. Artysta rozwija swoje zainteresowanie w oddawaniu niuansów światła i wzajemnego odziaływania kolorów. "Jankówka", podobnie jak kilka innych szkiców plenerowych z tego okresu, nie daje się jednak zaklasyfikować w poczet dzieł powstałych pod wpływem francuskiego impresjonizmu (który zresztą Mehoffer poznał bardzo dobrze dzięki licznym wyjazdom). Artysta nie posługuje się w opracowaniu swojego obrazu drobnymi plamami, ale zdradza skłonność do ciągłych, wijących się nerwowo pociągnięć pędzla. Urozmaicona, dynamicznie rozedrgana faktura obrazu każe widzieć w sztuce Mehoffera osobną na tle europejskim formułę dekoracyjnego ekspresjonizmu. Mimo że obraz artysty zdradza "impresjonistyczną", plenerową wrażliwość na światło, rodowód sztuki Mehoffera wydaje się być bardziej złożony. Składają się na niego studia nad sztuką dawną, które malarz prowadził konsekwentnie przez wiele lat, dekoracyjne malarstwo Bonnarda i wiedeńska Secesja. W "Jankówce" zobaczyć można wszystko to, co w sztuce belle epoque uznawano za nowoczesne: wysmakowane zestawienie kolorów, giętką linię, kontrastowanie płaskiego opracowania płaszczyzny malarskiej z przestrzennością i głębią perspektywy. Równocześnie temat, który stanowi pretekst do ukazania malarskiej wirtuozerii, jest codzienny i obcy dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości wieku węgla i pary. Dworek na obrazie Mehoffera pozostaje w pewnym sensie poza czasem. To, co dominuje w obrazie, to nie temat, ale strona formalna: wrażenia kolorystyczne i światło. Obraz wyróżnia nietypowa, postimpresjonistyczna migotliwość i równorzędne współistnienie plamy barwnej i linii konturu. Sztuka Mehoffera z okresu Młodej Polski jest realizacją planów formułowanych przez artystę już w końcu XIX wieku. W 1897 roku Mehoffer notował w swoim dzienniku: "Mam szereg pomysłów obrazów jasnych, bardzo słonecznych, kolorowych (...) ogólna idea, idea rozkoszy, życia, uciechy, światła, ciepła i słońca". Był malarzem, grafikiem, dekoratorem, scenografem i pedagogiem. Malarstwa uczył się w latach 1887-94 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki, równocześnie studiując prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kontynuował naukę na paryskich uczelniach: Académie Julian, Académie Colarossi (u J. Blanca, J. Courtoisa) i w École des Beaux-Arts (u L. Bonnata). Po studiach w latach 1894-96 przebywał na zmianę w kraju, Paryżu i w Szwajcarii. Za projekt witraży do kolegiaty we Fryburgu otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie (realizacja witraży trwała do roku 1934). W roku 1896 zamieszkał w Krakowie, a od 1900 roku był wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem i współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (1897 r.). Malował dekoracyjne portrety, kompozycje symboliczne, pejzaże i martwe natury.