Zachód słońca. Park Jordana.

Jeden z koryfeuszy polskiego malarstwa modernistycznego. Od 1887 r. studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Matejki i W. Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1889-90. Swe warsztatowe umiejętności doskonalił także w Paryżu w latach 1891-96 w École Nationale des Arts Décoratifs, Académie Colarossi i École Nationale des Beaux-Arts. Międzynarodowy rozgłos zdobył jako twórca projektów witraży do kolegiaty św. Mikołaja we Fryburgu. W 1905 r. został powołany na stanowisko profesora w katedrze malarstwa dekoracyjnego i religijnego macierzystej krakowskiej akademii. Był członkiem-założycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" ukonstytuowanego w 1897 r.; należał do wiedeńskiego ugrupowania Hagenbund i paryskiego Société Nationale des Beaux-Arts. Jego malarstwo, zarówno sztalugowe jak i monumentalne, było doskonałym upostaciowaniem bogatej symboliki i dekoracyjnych tendencji w sztuce polskiego modernizmu współgrających z warsztatowym perfekcjonizmem.
Oferowany obraz można datować na ok. 1900 r.; dzieło jest stylistycznie i wyrazowo bliskie wczesnemu, monumentalnemu pejzażowi artysty "Wisła pod Niepołomicami" (1894, TPSP w Krakowie) repr. w kat. wyst. "Koniec wieku. Sztuka polskiego modernizmu 1890-1914", Muzeum Narodowe w Warszawie 1996/97, kat. 7, il. s. 254). Ekspresję obrazu intensyfikuje łuna zachodzącego słońca - typowy dla malarstwa przełomu wieków motyw "zapisów zmierzchu". Gęsta, impastowa materia malarska oraz syntetyczne ujęcie pejzażowych i architektonicznych form zamaszystym, swobodnym duktem pędzla świadczy o pokrewieństwie ze sztuką J. Stanisławskiego.