Anemony, około 1923 r.

Twórczość Józefa Pankiewicza, jednego z pionierów nowoczesnych tendencji polskiej sztuki XX wieku, nieodłącznie związana była z kręgiem malarstwa francuskiego. Po epizodzie symbolizmu i impresjonizmu na artystyczną formułę Pankiewicza oddziałał postimpresjonizm. Malarz, wykładając od 1906 roku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, wraz z żoną spędzał miesiące letnie w Bretanii, Normandii lub na południowym wybrzeżu Francji. Istotne z punktu widzenia historii sztuki wydają się wakacje 1908 roku. Pankiewicz, dzięki znajomości z Misią Godebską, wówczas już byłą żoną Tadeusza Natansona, jednego z założycieli artystycznego czasopisma "La Revue blanche", poznał Félixa Fénéona, wpływowego teoretyka i krytyka. Ten z kolei wprowadził go latem rzeczonego roku w krąg Pierre’a Bonnarda, niegdysiejszego nabisty i znakomitego kolorysty. Znajomość z francuskim malarzem miała okazać się chyba najważniejszym elementem, który stymulująco wpłynął na styl dojrzałego malarstwa Pankiewicza.
Pankiewiczowie w tym czasie po raz pierwszy odwiedzili Saint-Tropez, malowniczą miejscowość na Lazurowym Wybrzeżu, które już na początku XX wieku przyciągało wielu artystów i turystów. Tam w towarzystwie Bonnarda i jego żony Marty para spędziła wakacje 1909 roku, dzięki czemu mogli poznać Paula Signaca, mieszkającego wtenczas właśnie w Saint-Tropez. W kolejnych latach malarz powracał na Południe, co przerwał wybuch wojny. Zbiegł do Hiszpanii, gdzie w latach 1915-19 współtworzył scenę nowoczesnej sztuki w Madrycie, podobnie jak wielu artystów-przymusowych imigrantów. Spośród wielu wymienić można Roberta Delaunaya, którego ślady świetlistego, barwnego malarstwa wyrosłego na gruncie kubizmu wyśledzić można w oeuvre Pankiewicza. O fascynacji Prowansją i Riwierą wymownie świadczy fakt, że artysta powrócił do Francji dopiero w 1919 roku, aby spędzić wakacje na Lazurowym Wybrzeżu wspólnie z Bonnardami. W kolejnych latach odwiedzali La Ciotat czy Cassis, aby lato 1923 spędzić w Sanary, małej rybackiej wiosce, pozostającej z dala od turystycznych szlaków. Malarz w tym samym roku podjął na nowo obowiązki w krakowskiej Akademii. Wkrótce zgromadził wokół siebie grupę młodych studentów, która, wyjeżdżając w 1925 roku do Paryża, kładła fundament pod polski koloryzm nazywany później kapizmem.
Prezentowana akwarela przedstawia popularne anemony, kwiaty świetnie znane z martwych natur innych polskich artystów tworzących we Francji, choćby Olgi Boznańskiej czy Władysława Ślewińskiego. W okresie Sanary "Pankiewicz rozsmakowuje się w kompozycjach martwych natur, szczególnie kwiatowych. W ich układach odwołuje się nie tylko do osiągnięć wielkich poprzedników - jak odnotowuje Elżbieta Charazińska - ale także do tradycji starych mistrzów. Piętrzy przed sobą trudności w rozwiązywaniu przestrzeni, budowaniu formy, wydobywaniu dźwięczności barwy przy jednoczesnym ograniczaniu palety" (E. Charazińska, Józefa Pankiewicza batalia o czyste malarstwo, [w:] Józef Pankiewicz 1866-1940. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, kat. wyst., Muzeum Narodowe w Warszawie, 9 stycznia - 26 marca 2006, Warszawa 2006, s. XVIII). Malarz, posługując się akwarelą w mistrzowski sposób, nasyca kwiaty światłem, które zdaje się z nich emanować. Płaszczyzna malarska została zbudowana za pomocą plam soczystego koloru i mimo ich zwiewności, zostają dookreślone przez zdecydowane, konstrukcyjne uderzenia pędzla nasączonego wodą i farbą. Na intensywnym błękicie tła odcinają się łodygi, płatki i szkło wazonu dzięki pozostawieniu w tych partiach czystego koloru kartki papieru. Do tematu martwej natury kwiatowej przedstawiającej anemony Pankiewicz powracał w latach 1923-24 wielokrotnie. Zachowały się kompozycje zarówno olejne, bardziej szczegółowe i rozbudowane, jak syntetyczne i spontaniczne w charakterze studia akwarelowe (m.in. Muzeum Historyczne w Sanoku, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Muzeum w Stalowej Woli).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.