Domek wśród winnic - Sanary, 1924 r.

POCHODZENIE:
- Kolekcja Feliksa (?) Landsberga
- kolekcja prywatna, Londyn
- kolekcja Ewy i Wojciecha Fibaków
- kolekcja prywatna, Polska
WYSTAWIANY:
- Józef Pankiewicz 1866-1940. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum Narodowe w Warszawie, styczeń-marzec 2006
- Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina, malarstwo polskie w kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Historyczne, Stary Ratusz, Wrocław 1998
- Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe, Warszawa 1992
LITERATURA:
- Józef Pankiewicz: życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, s. 173, poz. 319
- Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina, malarstwo polskie w kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Historyczne, Stary Ratusz, Wrocław 1998, poz. i repr. s. 46 (wystawa powtórzona w Łodzi)
- Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe, Warszawa 1992, s. 48, repr. jako Krajobraz
- Katalog wystawy Józefa Pankiewicza, Poznań 1933, nr 37 (?)
- Tygodnik Ilustrowany, 1924, półrocze II, nr 48, s. 779 (reprodukcja)
- Katalog wystawy Józefa Pankiewicza, Salon Czesława Garlińskiego, Warszawa 1924, nr 14, s. 14

Józef Pankiewicz jako malarz dzielił życie pomiędzy Kraków i Francję. Pierwszy raz wyjechał do Paryża w 1889 roku. Od 1906 wykładał w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, rokrocznie wyjeżdżając na wakacje do Bretanii, Normandii lub na południowe wybrzeże Francji. Latem 1908 poznał Pierre’a Bonnarda, słynnego malarza kolorystę, którego twórczość miała znaleźć trwały rezonans w twórczości Pankiewicza. Do wybuchu Wielkiej Wojny artysta parokrotnie odwiedzał Saint-Tropez, po raz pierwszy w 1909 roku z Pierre’em Bonnardem, co symbolicznie otwiera obecność artystów polskich w Prowansji i na Lazurowym Wybrzeżu. Jego malarstwo ewoluowało ku sztuce "czystej", w której nie liczy się anegdotyczna warstwa obrazu, lecz jego autonomiczne wartości malarskie. Okres pierwszej wojny spędził w Hiszpanii, gdzie jego dzieła zyskały "dziki", jaskrawy koloryt. Stało się tak za sprawą m.in. impulsu twórczości Roberta Delaunaya, który wojnę przetrwał także na Półwyspie Iberyjskim. Pankiewicz i jego żona Wanda powrócili do Francji w 1919 roku, aby regularnie spędzać czas na Południu. Dawniej często przez nich odwiedzanie Saint-Tropez cieszyło się wówczas wielkim powodzeniem pośród turystów i młodych malarzy. Pankiewiczowie chcieli pozostać z dala od zgiełku wakacyjnego kurortu, dlatego też w 1923 przenieśli się do Sanary, portu położonego niedaleko Tulonu. Spędzali tam letnie miesiące w latach 1923-26. Warto pamiętać, że w wrześniu 1924 artysta wyjechał do Paryża ze swoimi krakowskimi uczniami. Doznanie pejzażu południa stało się też wkrótce udziałem Kapistów pod wodzą Pankiewicza. Miejscowość od lat 20. XX zyskała swoją własną fortunę artystyczną. Marta Chrzanowska-Foltzer pisze: "Miejscem chętnie odwiedzanym przez samego Pankiewicza i jego uczniów, lecz także przez reprezentantów innych kręgów artystycznych było Sanary. Zygmunt Menkes (1896 - 1986), pochodzący z lwowskiego środowiska artystycznego, tworzył w Sanary, używając silnie brzmiących środków wyrazu, pejzaże emanujące energią, o wielkiej ekspresji, której wyrazem stawał się kolor, a zwłaszcza płomienne czerwienie. Jego 'miejskie idylle' rozgrywane artystycznie przy użyciu nowoczesnych środków malarskich zaludniały się delikatnymi, giętkimi postaciami, przywodzącymi na myśl sylwetki z obrazów Raoula Duffy (1877 - 1953)" (Marta Chrzanowska-Foltzer, "Rozmowy prowansalskie" - polscy malarze na południu Francji do 1909 do dziś, "Archiwum Emigracji. Studia - szkice - dokumenty" 2011, z. 1-2). W latach 20. w Sanary i okolicach pracowali także Mojżesz Kisling, Henryk Hayden czy Alicja Halicka.

W latach 1884 - 85 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, następnie wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Petersburga, aby w latach 1885-86 przebywać na stypendium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 obaj artyści udali się do Paryża; tam jego obraz "Targ na jarzyny na placu za żelazną bramą" (1888 r.) został nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Powszechnej. Zapoznawszy się z pracami impresjonistów po powrocie do Warszawy w 1890 roku, starał się przenieść na rodzimy grunt francuskie trendy malarskie. Nawiązujący do impresjonizmu "Targ na kwiaty przed kościołem Św. Magdaleny w Paryżu" (1890 r.) spotkał się z nieprzychylnym odbiorem polskiej krytyki i publiczności, która doradzała malarzowi wizytę u okulisty. W latach następnych twórczość artysty pozostawał pod wpływem symbolizmu - tworzył nastrojowe nokturny o ciemnym, niemal monochromatycznym kolorycie: Rynek Starego Miasta w Warszawie nocą (1892) Dorożka nocą (1896), Łabędzie w ogrodzie Saskim (1896) Park w Duboju (1897). Inspirowany m.in. twórczością Jamesa Whistlera stworzy cykl nastrojowych portretów m.in. Portret Dziewczynki w czerwonej sukni (1897), Portret Pani Oderfeldowej z córką (1897, nagrodzony na Wystawie Powszechnej w Paryżu złotym medalem). W 1897 roku został członkiem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W latach 1897-1906 podróżował po zachodniej Europie zwiedzając Holandię, Belgię, Włochy, Anglię, Niemcy i Francję. Kolejne wakacyjne wizyty we Francji - od 1908 roku, kiedy nawiązał przyjaźń między innymi z Pierrem Bonnardem i Felixem Fénéonem - zaowocowały szeregiem obrazów i akwafort przedstawiających widoki Concarneaux, St. Valery en Caux, Collioure, Saint-Tropez, Vernon i Giverny. Prezentowany obraz pochodzi z tego okresu twórczości artysty. W roku 1906 został profesorem ASP w Krakowie. Zaświadcza o tym m.in. seria martwych natur w tym najznakomitsza Martwa natura z owocami i nożem (1909). Wojenne lata 1914-19 spędził w Hiszpanii, gdzie zaprzyjaźnił się z Robertem Delaunayem, któremu zawdzięcza zmianę stylu. Płótna ‘okresu hiszpańskiego’ cechuje geometryzacja (wpływ kubizmu) oraz intensywność płasko kładzionych barw - wpływ fowizmu. W latach 20. zainicjował nurt polskiego koloryzmu nawiązujący do twórczości francuskich postimpresjonistów. Jako pedagog patronował grupie malarzy i grafików skupionych w Komitecie Paryskim zwanych potocznie kapistami. W jej skład wchodzili m.in. Jan Cybis, Artur Nacht-Samborski, Józef Czapski, Zygmunt Waliszewski i Piotr Potworowski. Od 1923 roku został ponownie profesorem ASP w Krakowie, a od 1925 roku kierował filią tej uczelni w Paryżu. Lata powojenne przynoszą kolejną zmianę stylu Pankiewicza. Stopniowo rezygnował z czystego, intensywnego, dekoracyjnego koloru na rzecz malarstwa walorowego, będącego obiektywną wizją rzeczywistość. Częstym tematem powojennych prac malarza są "pejzaże z puszystymi koronami drzew" okolic Sanary, Cassis i La Ciôtat.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.