Pejzaż z Cassis, 1928 r.

"Blisko 40 lat mija, jak pierwszy raz przyjechałem do Paryża z zapasem entuzjazmu i pragnieniem poznania i zrozumienia sztuki. (...) Po długim dopiero szukaniu i błądzeniu, dzięki doświadczeniu, dochodzi się do przekonania, że jest tylko jedna, najprostsza droga, ta która zaczyna się we wrażliwości, a prowadzi do świadomości. Tą drogą idąc, odkrywa się i autentyfikuje naturę: prawda istnieje tylko w sztuce! Tak, ale ten wielki rezultat osiągnąć się daje bardzo rzadko. Trzeba dużo talentu i wiele pracy, zanim opanuje się środki do wypowiedzenia się szczerego, bezpośredniego, nieraz energii i sił, i talentu zabraknie. (...) Przebyłem już długą drogę, lecz mam wrażenie, że dopiero na nią wkraczam i że cel wciąż daleki" (tamże, s. LVIII).
Józef Pankiewicz wygłosił powyższe słowa w przemówieniu z okazji przyznania mu orderu Legii Honorowej podczas uroczystego bankietu w Café Voltaire. Wręczeniu Krzyża Kawalerskiego towarzyszyły liczne listy gratulacyjne wysłane przez przyjaciół z Polski oraz uczniów malarza - Józefa Czapskiego, Mojżesz Kislinga i Leopolda Gottlieba. Kilka miesięcy później małżeństwo Pankiewiczów wyjechało do Cassis, niewielkiego miasta położonego w okolicach Marsylii. Koloryt tamtejszego pejzażu, który cechują strome wapienne klify, gaje oliwne i winnice oraz niewielkie masywy górskie, oddał wtedy artysta w kilkunastu pracach olejnych.
Bliski plan prezentowanej pracy wypełniają rozłożyste drzewa oliwne, które kierują spojrzenie odbiorcy w dal, na widoczny w tle masyw Couronne de Charlemagne. Pełną powietrza kompozycję cechują jasne i świetliste tony; gamę barwną artysta sprowadził do oliwkowej zieleni, ciepłych brązów i błękitów. Prezentowana praca stworzona została w okresie, w którym Pankiewicz powrócił do tradycyjnego malarstwa walorowego, o czym świadczą miękko budowane kształty kładzione płynną plamą barwną, gradacja walorów i modelunek światłocieniowy.
Charakterystycznie wypiętrzony masyw górski znajdujący się okolicach Cassis stał się częstym motywem prac olejnych namalowanych w 1928 roku. Powstały wtedy odmienne układy kompozycyjne przedstawiające masyw w różnym oświetleniu. W zależności od ukazywanej pory dnia pejzaże z Cassis malowane są w chłodnej błękitnej tonacji lub przy użyciu nasyconych czerwieni. "Pankiewicz, zawsze wierny wzorom natury, przenosząc się w 1928 roku na wakacje do Cassis, podporządkował wrażenia wzrokowe rudymentom tamtejszego krajobrazu. Przykuł jego uwagę dominujący na tym łagodnie pofalowanym skrawku ziemi wypiętrzony skalny grzebień, rozciągnięty horyzontalnie jak zębate mury obronne".

W latach 1884-85 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, następnie wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Petersburga, aby w latach 1885-86 przebywać na stypendium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 obaj artyści udali się do Paryża; tam jego obraz "Targ na jarzyny na placu za żelazną bramą" (1888) został nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Powszechnej. Zapoznawszy się z pracami impresjonistów po powrocie do Warszawy w 1890 roku, starał się przenieść na rodzimy grunt francuskie trendy malarskie. Nawiązujący do impresjonizmu "Targ na kwiaty przed kościołem Św. Magdaleny w Paryżu" (1890) spotkał się z nieprzychylnym odbiorem polskiej krytyki i publiczności, która doradzała malarzowi wizytę u okulisty. W latach następnych twórczość artysty pozostawał pod wpływem symbolizmu - tworzył nastrojowe nokturny o ciemnym, niemal monochromatycznym kolorycie: Rynek Starego Miasta w Warszawie nocą (1892) Dorożka nocą (1896), Łabędzie w ogrodzie Saskim (1896) Park w Duboju (1897). Inspirowany m.in. twórczością Jamesa Whistlera stworzy cykl nastrojowych portretów m.in. Portret Dziewczynki w czerwonej sukni (1897), Portret Pani Oderfeldowej z córką (1897, nagrodzony na Wystawie Powszechnej w Paryżu złotym medalem). W 1897 roku został członkiem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W latach 1897-1906 podróżował po zachodniej Europie zwiedzając Holandię, Belgię, Włochy, Anglię, Niemcy i Francję. Kolejne wakacyjne wizyty we Francji - od 1908 roku, kiedy nawiązał przyjaźń między innymi z Pierrem Bonnardem i Felixem Fénéonem - zaowocowały szeregiem obrazów i akwafort przedstawiających widoki Concarneaux, St. Valery en Caux, Collioure, Saint-Tropez, Vernon i Giverny. Prezentowany obraz pochodzi z tego okresu twórczości artysty. W roku 1906 został profesorem ASP w Krakowie. Zaświadcza o tym m.in. seria martwych natur w tym najznakomitsza Martwa natura z owocami i nożem (1909). Wojenne lata 1914-19 spędził w Hiszpanii, gdzie zaprzyjaźnił się z Robertem Delaunayem, któremu zawdzięcza zmianę stylu. Płótna ‘okresu hiszpańskiego’ cechuje geometryzacja (wpływ kubizmu) oraz intensywność płasko kładzionych barw - wpływ fowizmu. W latach 20. zainicjował nurt polskiego koloryzmu nawiązujący do twórczości francuskich postimpresjonistów. Jako pedagog patronował grupie malarzy i grafików skupionych w Komitecie Paryskim zwanych potocznie kapistami. W jej skład wchodzili m.in. Jan Cybis, Artur Nacht-Samborski, Józef Czapski, Zygmunt Waliszewski i Piotr Potworowski. Od 1923 roku został ponownie profesorem ASP w Krakowie, a od 1925 roku kierował filią tej uczelni w Paryżu. Lata powojenne przynoszą kolejną zmianę stylu Pankiewicza. Stopniowo rezygnował z czystego, intensywnego, dekoracyjnego koloru na rzecz malarstwa walorowego, będącego obiektywną wizją rzeczywistość. Częstym tematem powojennych prac malarza są "pejzaże z puszystymi koronami drzew" okolic Sanary, Cassis i La Ciôtat.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.