DWIE KUMOSZKI, z teki Z dawnej i niedawnej Warszawy

RAPACKI Józef
Popularny pejzażysta warszawski, który warsztat realisty opanował w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W. Gersona. Następnie doskonalił swe malarskie umiejętności w latach 1886-1887 w pracowni F. Cynka w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1887 r. wyjecha/l do Monacium, gdzie studiował gdzie studiował w prywatnej szkole C. Ferhra w Monachium. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie; odbył też kilka podróży artystycznych do Włoch. W 1900 r. został odznaczony dyplomem honorowym na Wystawie Światowej w Paryżu. W 1907 r. osiadł w Olszance koło Radziwiłłowa. W latach 20., pomimo kształtowania się w polskim malarstwie awangardowych nurtów, pozostał wierny tradycjonalistycznej, realistycznej formule sztuki. Swą konserwatywną postawę potwierdził przynależnością do związanej z Zachętą grupy Pro Arte. Dominującym tematem w jego malarstwie były pejzaże mazowieckie, widoki miejskie (m.in. z Krakowa i Wenecji) i podgórskie (m,in. ze Szczawnicy i Myślenic) utrzymane w mrocznej tonacji barwnej wywodzącej się z monachijskiej tradycji bądź rozjaśnione pod wpływem zainteresowania impresjonizmem (por. katalog wystawy monograficznej urządzonej w Muzeum Okręgowym w Żyrardowie w 1993). Ponadto zajmował się ilustratorstwem i grafiką.