Wisła pod Bielanami, 1903

Popularny pejzażysta warszawski, który warsztat realisty opanował w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W. Gersona. Swe malarskie umiejętności doskonalił w l. 1886-87 w krakowskiej SSP w pracowni F. Cynka. W 1887 r. wyjechał do Monachium, gdzie studiował przez dwa lata u F. Ferhra. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie; odbył też kilka podróży artystycznych do Włoch. W 1900 r. został odznaczony dyplomem honorowym na Wystawie Światowej w Paryżu. W 1907 r. osiadł w Olszance koło Radziwiłłowa. W latach 1920., pomimo kształtowania się w polskim malarstwie awangardowych nurtów, pozostał wierny tradycjonalistycznej, realistycznej formule sztuki. Swą konserwatywną postawę potwierdził przynależnością do związanej z Zachętą grupy Pro Arte. Dominującym tematem w jego malarstwie były pejzaże mazowieckie, widoki miejskie (m.in. z Krakowa i Wenecji) i podgórskie (m.in. ze Szczawnicy i Myślenic) utrzymane w mrocznej tonacji barwnej wywodzącej się z monachijskiej tradycji, bądź rozjaśnione pod wpływem zainteresowania impresjonizmem (por. katalog wystawy monograficznej "Józef Rapacki. Malartwo, rysunek, grafika" urządzonej w Muzeum Okręgowym w Żyrardowie w 1993). Oferowany obraz - o stylistyce nawiązującej do krajobrazów francuskich barbizończyków i dziewiętnastowiecznych polskich pejzażystów - Z. Sidorowicza, W. Maleckiego, J. Szermentowskiego - cechuje monumentalna skala intensyfikująca uzyskany tu poziom iluzjonizmu; odbijające się w tafli rzeki refleksy księżycowej poświaty ewokują nastrój ciszy i melancholii typowy dla cyklów pejzażowych Rapackiego, "Z mazowieckiej ziemi" i "Dookoła mej siedziby". Zawężona do brązów, szarości, błękitu i zieleni kolorystyka sugestywnie oddaje nostalgiczną aurę zmroku. Omawiane dzieło prezentowane było na w.w. wystawie monograficznej (kat. I, nr 11).Obraz został wypożyczony marszałkowi Piłsudskiemu przez właścicieli i do roku 1935, do jego śmierci wisiał w Belwederze, następnie został zdeponowany w 1942 r. w Muzeum Narodowym w Warszawie, został zagrabiony przez hitlerowców; odzyskany w 1956 r. przez wiele lat pozostawał w depozycie w zbiorach MNW.