Wyjście z impasu, 1988 r.

"Dzisiejsza awangarda rozszczepiła się na różne motywacje, ukierunkowania, często rozbija się w walce z własną niemożnością. Zwana w wielu wypadkach kontestacją, z czasem staje się formą zbiorowej egzaltacji. Przemijanie struktur czasowych i formalnych jest zgodne z życiem i czasem, dlatego wyłącznie subiektywna postawa wobec tworzenia nadaje właściwy sens sztuce. Ów subiektywizm to dążenie do dominacji, panowania nad rzeczywistością, zagarnięcia największych jej obszarów w czasie i przestrzeni. To wyłączność i autonomia artysty, ale i jego osobiste ryzyko" (Józef Szajna, [w:] Józef Szajna. Kanon i remix przestrzeni polskiego teatru XX i XXI w., red. K. Frankowska-Piechowicz, Katowice 2016, s. 33).

W swojej sztuce Szajna poszukiwał adekwatnej formy dla wyrażenia osobistych treści - środków formalnych poza uznanymi kategoriami. "Wyjście z impasu" doskonale ilustruje te zmagania. Interpretować można je wielorako - wyjście z impasu narzucającej się formy, wyjście poza obowiązujące tendencje, wyjście z impasu traumatycznych wspomnień czy, w szerszym kontekście, wyjście człowieka poza wszelkie determinanty. Praca wydaje się wywiedziona z ideologii i estetyki ekspresjonizmu. Termin ekspresjonizm pochodzi od łacińskiego słowa exprimere - wyrażać. Cechy, które wyróżniały twórczość ekspresjonistyczną spośród innych nurtów, to przede wszystkim deformacja rzeczywistości. Zdeformowanie widzialnego świata w założeniu malarzy miało być środkiem do moralnej odnowy społeczeństwa. Również kontekst wojenny był dla wielu artystów okazją do odnowienia człowieka, stworzenia go na nowo. Podobne idee odnajdujemy w malarstwie Józefa Szajny z drugiej połowy lat 80.

Główny akcent w sztuce Józefa Szajny stanowi wizualna ekspresja, dotyczy to zarówno jego formuły teatru plastycznego jak i obrazów oraz grafik. Od samego początku uprawiał te dyscypliny równolegle - początki twórczości malarskiej i graficznej artysty, tak samo jak teatralnej, przypadają na lata 50. W przypadku Szajny trudno więc rozpatrywać te dziedziny odrębnie, tak samo jak niemożliwym jest oddzielenie twórczość od dramatycznej biografii artysty. Na charakter jego wczesnych prac wpłynęła powszechna wówczas w Polsce fascynacja sztuką informel. Z czasem w jego płótnach pojawiają się niemalarskie materie, z których tworzy kompozycje o charakterze kolaży. W kolejnej dekadzie elementy te odrywają się od płaszczyzny obrazu - Szajna, podobnie jak wielu artystów w tym czasie (podobną poetyką posługiwała się chociażby Teresa Rudowicz), coraz wyraźniej zmierzał w kierunku asamblażu - akcentował fakturę kompozycji, aplikując obiekty ready mades. Przedmioty, czy ich fragmenty, były dla artysty nośnikiem przekazu dramatycznych treści. Potrzeba znalezienia języka dla wyartykułowania własnych przeżyć, poszukiwanie artystycznej formy, która najlepiej odpowiadałby tej potrzebie, zaowocowały wykreowaniem nowych przestrzeni w typie environment. W realizacjach tych autor pragnął upamiętnić obozową martyrologię polskich artystów - wykorzystywał w tym celu materialne pamiątki przeszłości - resztki drobnych przedmiotów, fotografie - jako uwiarygodnienie przekazu. Do tragicznych doświadczeń nawiązał też w malarstwie z lat 80. i 90., w którym odwołał się zarówno do doświadczeń sztuki figuratywnej, jak ekspresjonizmu abstrakcyjnego czego przykładem jest prezentowana przez nas praca.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.