Bez tytułu

Sławę przyniosły jej zdjęcia wykonane w Marsylii podczas II wojny światowej, dokumentujące francuski ruch oporu, oraz zdjęcia skutków pogromu kieleckiego w 1946 r. Pochodziła z ubogiej żydowskiej rodziny, w wieku 18 lat na 4 lata trafiła do więzienia za przynależność do Komunistycznej Partii Polski. Wyemigrowała do Belgii, gdzie w 1934 r. poślubiła Jeana Pirotte’a i rozpoczęła kurs dziennikarstwa i fotografii. 1 września 1939 r. przeprowadzała reportaż na Litwie, Łotwie i w Estonii. W 1940 r., po ataku III Rzeszy na Belgię i deportacji męża, przeniosła się na południe Francji. W Marsylii pracowała dla „Dimanche Illustré”, będąc jednocześnie kurierem broni, fałszywych dokumentów i publikacji podziemnych. Dokumentowała działania francuskiego ruchu oporu w lecie 1944 r. i wyzwolenie Marsylii. Po wojnie powróciła do Polski i została fotoreporterem „Żołnierza Polskiego”. Wzięła udział w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu w 1948 r., wykonując portrety, m.in. Pabla Picassa, Irène Joliot-Curie i Dominique’a Desantiego. W 1984 r. nowojorskie International Center of Photography zorganizowało wystawę jej fotografii. W 2008 r. kilka jej prac pojawiło się w Zachęcie na wystawie Dokumentalistki, a 2012 r. w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie odbyła się duża retrospektywa jej twórczości pt. Twarze i dłonie.