Autoportret, 1898

Studia artystyczne odbył w l. 1869-1871 w krakowskiej SSP. Naukę kontynuował w l. 1875-1880 w monachijskiej ASP pod kierunkiem A. Strähubera i J. L. Raaba. Związany był w tym okresie z J. Brandtem. Odbył podróże artystyczne do Włoch, na Żmudź i Litwę; zwiedzał Francję i Hiszpanię. W 1885 wybrał się w podróż dookoła świata. W 1886 został zaproszony przez cesarza Wilhelma II do Berlina, gdzie spędził kolejne dziesięć lat. W 1893 otrzymał nominację na członka berlińskiej Akademii Sztuki. W 1895 objął stanowisko dyrektora krakowskiej SSP i dokonał w niej reformy programu nauczania. W 1910 przeniósł się na stałe do Bystrej na Śląsku. Oferowana praca to pochodzący z 1898 r. autoportret, ukazujący profesora i dyrektora krakowskiej akademii wnikliwie wpatrzonego w widza, dostojnego i skupionego w wyrazie, gotowego do podjęcia nowych wyzwań. Reprezentacyjną formułę portretu, do której nawiązuje przykryty płaszczem surdut i muszka, modyfikuje przyjęta tu stylistyka szkicu właściwa technice akwarelowej. Syntetyczne, sumaryczne potraktowanie partii stroju współgra z neutralnym tłem wydobytym zamaszyście kładzionymi plamami rozpływajacej się akwareli. W pełni przejawia się tu osiągnięte przez Fałata mistrzostwo w operowaniu akwarelowym medium; znakomicie wykorzystane są specyficzne cechy tej techniki - przejrzystość i przenikanie się plam barwnych przybierających miejscami przypadkowy kształt, oraz kompozycyjne wyzyskanie kolorystycznych i fakturalnych jakości papierowego podłoża. Jednocześnie stonowana tonacja barwna zamknięta w wąskim spektrum brązów i czerni przywodzi na myśl sepiowe fotografie. Formalne analogie w sposobie ujęcia postaci występują w "Autoportrecie w kapeluszu przy sztalugach" repr. w: J. Madeyski, "Julian Fałat", Bielsko-Biała 2003, s. 63.