WIDOK GIEWONTU, 1904 r.

Malarz, akwarelista i pedagog. Studia malarskie, rozpoczęte w 1869 roku w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a kontynuowane w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium w pracowniach Alexandra Straehubera i Johanna L. Raaba, ukończył ostatecznie pokonując ograniczenia i wszelkie trudności wynikające z chłopskiego pochodzenia i wiążącego się z nim statusu materialnego w roku 1882 w swej macierzystej uczelni, która po latach (1895-1909) powołała go na swego rektora i którą zreformował i – po apodyktycznych rządach Matejki – skutecznie zmodernizował. Jego talent rysowniczy i ilustratorski, oczywisty już w półamatorskich pracach z okresu, gdy – jako dokumentalista oraz mierniczy – pracował na Ukrainie (w okolicach Humania i w Odessie) oraz w Szwajcarii, eksplodował podczas przedsięwziętej w roku 1885 podróży dookoła świata. Przełomowe znaczenie dla jego kariery miały akwarele rejestrujące przebieg słynnych polowań, organizowanych w Nieświeżu przez Antoniego Radziwiłła (r. 1886, i liczne, późniejsze repliki), które znalazły uznanie w oczach jego dostojnego gościa księcia ordynata: Wilhelma ks. Pruskiego (przyszłego cesarza Wilhelma II). Zaproszony przezeń do Berlina, Fałat na prawie dziesięć lat związał się z dworem pruskim, antycypując w tamtejszym środowisku późniejszy sukces Wojciecha Kossaka. W niepodległej Polsce, po przejściu na emeryturę, osiadł w swej posiadłości w Bystrej na Śląsku, do końca swych dni utwierdzając swą pozycję najbieglejszego pod względem warsztatowym polskiego pejzażysty wypowiadającego się w technice akwarelowej.

Oferowany pejzaż tatrzański (motyw nie tak częsty w oeuvre artysty, jak się powszechnie przyjmuje!) o "hiperrealistycznym" (bo malowany mógł być z pomocą fotografii) wyrazie, może być tożsamy z akwarelą, zakupioną podczas wystawy monograficznej prac artysty w warszawskiej "Zachęcie" w 1904 roku przez Feliksa (?) Radwańskiego (zob.: J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Sztuk Pięknych w Warszawie 1860-1914, Wrocław-Warszawa-Kraków 1969, s, 82 (Źródła do dziejów sztuki polskiej, t. XIV).