CZTERECH KOZAKÓW W POCHODZIE, 1898

Akwarela jest autorska repliką takiej samej scenki, namalowanej w 1886 r., znajdującej się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie, reprodukowanej w monografii K. Olszańskiego, Juliusz Kossak, Wrocław. Warszawa. Gdańsk. Łódź, 1988, il. 691. Od pierwowzoru różni się tylko inaczej zakomponowanym tłem po ,prawej stronie, w oryginale jest tam chłopski drabiniasty wóz i szkicowo zaznaczone postacie wokół niego. Juliusz Kossak wielokrotnie powielał swoje własne prace, np takie jak Drużba krakowski na koniu (akwarele z 1893 i 1898 r., il. 680, 718 we wspomnianym albumie), Luzak pancernych z 1880 (akwarele, il. 462 i 463), Czarniecki przechodzi Wisłę pod Płockiem z 1875 (il. 384, 385), Tabuńczyk, motyw z Bałty z r.1879 (il. 365, 366).

Juliusz Kossak był ojcem W. Kossaka. W latach 1852-1855 przebywał w Warszawie, a od 1855r. do 1869 r. w Paryżu, gdzie kształcił się u H. Verneta. W 1868 r. wyjechał do Monachium i uczęszczał do atelier F. Adama. W 1970 r. powrócił do kraju i osiadł w Krakowie, gdzie zaprzyjaźnił się z W. Gersonem, F. Kostrzewskim, M. Olszewskim i H. Pillatim. Był znakomitym akwarelistą. Malował sceny batalistyczne, historyczno-rodzajowe i rodzajowe. Głównym tematem jego prac był koń. Był założycielem najsłynniejszej dynastii polskich malarzy. Oprócz malarstwa wykonywał też wiele rysunków i ilustracji do książek, czasopism i kalendarzy.