DROBLIN, 1941

POCHWALSKI Kasper
   Malarz pochodzący z wielopokoleniowego rodu artystów krakowskich: syn Władysława i bratanek znanego portrecisty Kazimierza Pochwalskiego.
   W latach 1917-22 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera, który uważał go za swego najzdolniejszego ucznia. Równocześnie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po uzyskaniu stypendium rządu francuskiego, przez rok kształcił się u M. Denisa w Académie Ranson w Paryżu, m.in. u G. L. Jaunesa, J Zingga i M. Denisa. Po powrocie do kraju wstąpił do Zrzeszenia artystów Plastyków 'Zwornik". Wystawiał w TPSP w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, w Zachęcie i IPS-ie w Warszawie. Ponadto brał udział w wystawach ugrupowań "Sztuka" (od 1924), "Jednoróg" i "Zwornik". W 1925 miał wystawę indywidualną w krakowskim TPSP, a w 1927 w Grudziądzu i Bydgoszczy. Malował pejzaże, widoki architektoniczne, portrety, martwe natury, rzadziej sceny rodzajowe. Był ceniony za dużą łatwość tworzenia. Nie uległ nowoczesnym tendencjom artystycznym, pozostając wiernym własnej wizji malarskiej, w której kolor odgrywał pierwszorzędną rolę. Jego martwe natury, odmienne od powielanych pastiszów Cezanne'a i Matisse'a zawierają często pewne treści znaczeniowo-symboliczne, uwypuklone odpowiednim doborem przedmiotów. Prace Kaspra Pochwalskiego wierne konwencji młodopolskiej są wyciszone i kameralne, o dekoracyjnej, zawiłej kresce i charakterystycznym zestawieniu kolorystycznym żółci, cynobru z rozmytym fioletem, granatem i zielenią. Uprawiał też malarstwo ścienne, dekorując głównie kościoły diecezji krakowskiej (m.in. w Ciężkowicach, Ratoszynie i Myszkowie.)