Beskidy, 1975 r.

Na zainteresowania malarskie Kazimierza Kopczyńskiego niewątpliwy wpływ miał bliski związek artysty z górami. Malarz urodził się w Nowym Sączu i tam też powracał po II wojnie światowej. W prezentowanej pracy artysta pewnymi pociągnięciami pędzla kształtuje ośnieżone szczyty Beskidów i leśnych pagórków.

Kopczyński ukończył gimnazjum klasyczne a następnie, idąc w ślady ojca, Państwowe Pedagogium w Krakowie, gdzie w trakcie studiów uczęszczał do pracowni Henryka Polichta. Duży wpływ na jego malarstwo miała też Bronisława Rychter-Janowska, która odwiedzała rodzinę Kopczyńskich w Nowym Sączu. Malarz przyjaźnił się też z pejzażystą Kazimierzem Szeligiewiczem. Jego prace zostały zaprezentowane po raz pierwszy w 1936 roku w Sosnowcu na zbiorowej wystawie zorganizowanej przez Salon Sztuki Alfreda Wawrzeckiego w Krakowie. W czasie wojny obronnej w 1939 roku został zmobilizowany w stopniu podporucznika i przebył cały szlak bojowy 204 Pułku Piechoty. Został wzięty do niewoli w okolicy Tomaszowa Lubelskiego i tymczasowo osadzony w obozie w Bochni. Następnie był przetrzymywany w obozach XI B Braunschweig, XII A Hadamar i VII A Murnauna terenie III Rzeszy. Organizował tam koncerty i grał na skrzypcach w orkiestrze, kształcił też swoje zdolności malarskie i rysunkowe pod okiem innego jeńca Maksymiliana Feuerringa. Po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską powrócił do Polski i osiedlił się w Bielsku, gdzie wstąpił, jako jeden z pierwszych członków, do Polskiego Związku Plastyków, w którym przez 40 lat działał w zarządzie lub na stanowisku prezesa. Był współzałożycielem Grupy Beskid.