Portret pani M.K.

Studia artystyczne odbył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie w 1933 r. uzyskał dyplom. Należał do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków; od 1922 r. regularnie uczestniczył w wystawach ugrupowania organizowanych w Wilnie, Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Lwowie. Zajmował się pracą pedagogiczną; wykładał w Szkole Rysunkowej i Szkole Rzemiosł Artystycznych, w l. 1937-1938 nauczał rysunków w macierzystej uczelni. Zdobył uznanie jako znakomity rysownik, który po mistrzowsku opanował technikę sangwiny. Wykonał ponadto szereg polichromii we wnętrzach kościołów, m.in. w Rykontach, Bieniakoniach i karmelitów bosych przy Ostrej Bramie w Wilnie). Znany był jako konserwator malowideł ściennych; odrestaurował m.in. plafon wykonany przez Franciszka Smuglewicza w refektarzu wileńskiego kolegium jezuickiego. Po II wojnie światowej pełnił funkcję głównego konserwatora w Muzeum Narodowym w Warszawie. Wykładał ponadto w Zakładzie Technologii i Technik Malarskich na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Kwiatkowski zaliczany jest do czołowych reprezentantów tzw. neoklasycyzmu wileńskiego, nurtu, który promował wyidealizowaną konwencję realizmu opartą na renesansowych wzorach i akademickich normach obrazowania. Repertuar tematyczny jego malarstwa obejmował portrety i sceny zbiorowe utrzymane na wysokim poziomie warsztatowym. Zrównoważona kompozycja, linearyzm form, subtelny modelunek walorowy wydobywający bryłę, precyzyjne odtworzenie szczegółów, harmonijna kolorystyka, wygładzona faktura - to cechy znamienne dla malowanych przez niego wizerunków, takich jak oferowany "Portret pani M.K". Stylistycznych analogii dla omawianego dzieła dostarcza "Portret żony" repr. w katalogu wystawy "Kształcenie artystyczne w Wilnie i jego tradycje" (Muzeum Okręgowe w Toruniu 1996; poz. IV.51)