U WODOPOJU, 1929

Kazimierz Lasocki od 1895 roku studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej u W. Gersona i J. Kauzika. Następnie wyjechał do Monachium, gdzie kształcił się prywatnie u Antona Ažbégo oraz w Akademii Sztuk Pięknych u J. C. Hetericha i F. Stucka. W trakcie studiów odbył podróż do Turcji. W 1919 roku osiadł w Warszawie, skąd wyjeżdżał do licznych majątków ziemskich, gdzie malował pejzaże oraz studia krów. Od 1894 roku prace Lasockiego regularnie pojawiały się na wielu wystawach w Warszawie w TZSP, w Salonie Krywulta, w Salonie Kulikowskiego, w Salonie Sztuki; w Krakowie, we Lwowie, w Łodzi, w Poznaniu, w Lublinie, w Częstochowie, w Wilnie i in. Znaczna część jego dorobku uległa zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego. Był członkiem TZSP i Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. Jego obrazy malowane z dużą biegłością warsztatową utrzymane są najczęściej w konwencji dziewiętnastowiecznego realizmu. Malował najchętniej pejzaże z pasącym się bydłem, ale również portrety, pejzaże zimowe, studia kwiatów. Figury zwierząt zwykle "rysował" kolorem, roślinność i dalsze plany malował gęstą plamą lub szerokimi, swobodnymi smugami farby. Często przedstawiał rozwichrzone drzewa, momenty wichury i burzowej pogody; starał się też chwytać efekty świetlne pór dnia i roku, choć głównie posługiwał się kolorem lokalnym. W ostatnim okresie życia malował bardziej impresyjnie i szkicowo. Jego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów polskich, na Litwie, Ukrainie i w Czechach.