Iluzjonista, 1963 r.

W pierwszych latach powojennych prace Mikulskiego obok twórczości Marii Jaremy czy Jonasza Sterna tworzyły polską odmianę abstrakcjonizmu aluzyjnego, czerpiącego z dorobku surrealizmu cechującego się jednak własną, charakterystyczną poetyką. Do połowy lat 50. większość członków krakowskiej Grupy Nowoczesnych nie brała jednak czynnego udziału w życiu artystycznym, pierwsza poważna manifestacja będąca jednocześnie ukłonem w stronę surrealizmu to wystawa w Krakowie w 1955 roku, w której poza wspomnianymi artystami udział wzięli również między innymi Tadeusz Brzozowski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski i Erna Rosenstein. Z grona młodych krakowskich artystów na stałe oscylujących w szerokich kręgach surrealizmu pozostał jedynie Kazimierz Mikulski. Jego figuratywny styl zaczął krystalizować się już na przełomie lat 40. i 50. i jak pisał Aleksander Wojciechowski, "będzie on niemal zawsze tym samym symbolem młodości i erotyki, przybierającym postać pełnej uroku dziewczyny". Prezentowana praca, pochodząca z okresu w twórczości artysty nazywanego "cyrkowym", wyróżnia się nie tylko podjętą tematyką, ale także przestrzenną formą z pogranicza medium obrazu i kolażu. Kompozycja ma charakter kolażowy nie tylko ze względu na swą przestrzenną, zakomponowaną z kilku elementów konstrukcję, ale również z uwagi na środki formalne - Mikulski połączył w niej elementy realistyczne z geometrycznymi formami abstrakcyjnymi i secesyjną dekoracyjnością. Cyrkowa poetyka, komedia dell`arte, jarmarczna ikonografia to pojęcia bliskie zarówno malarstwu, jak i teatralnej działalności artysty, który przez wiele lat związany był z krakowskim teatrem Groteska i Cricot 2. Teatr ten wywarł wpływ na teatr lalkowy w całej Polsce. Dzięki użyciu plastycznych, łatwo rozpoznawalnych masek-głów oraz rekwizytów Mikulski połączył w jednej osobie lalkę i aktora. Specyficzny humor jego przedstawień nie był humorem infantylnym, lecz świadomie nawiązującym do konwencji cyrkowej, posługującej się właśnie maską, kostiumem, rekwizytem. Jego twórczość teatralna, szczególnie w zakresie scenografii, ściśle wiąże się z obrazami tego okresu, w których szczególnie wyraźnie ujawnia się tektonika - budowanie głębi nie tylko poprzez fasadowość kompozycji, w których kolejne plany zachodzą na siebie niczym teatralne dekoracje, ale również poprzez dołączenie elementów przestrzennych. Kolaże pojawiają się w twórczości Mikulskiego w pierwszej połowie lat 60. i przez kilka kolejnych dekad pozostają obecne w rezerwuarze jego środków wypowiedzi artystycznej. Sztuka Mikulskiego od samego niemal początku po dziś dzień pozostaje odosobnionym, niedającym się łatwo zaszufladkować zjawiskiem. Odwilż po 1956 roku pozwoliła artystom, w tym między innymi członkom Grupy Krakowskiej, na swobodę twórczej wypowiedzi. Mikulski posiadał jednak ten komfort już od dawna, wymykał się bowiem wszelkim próbom zakwalifikowania go nie tylko przez ówczesną krytykę, ale również przez socjalistyczne organy doszukujące się w sztuce młodych znamion sprzeciwu wobec obowiązującej doktryny. "Tak, krytyka nie miała z Mikulskim łatwego życia. Ani ta młoda i nieopierzona, ani wytrawna wytrawnością wiedzy i doświadczenia, bo Balzak się jej terytoriom nieustannie wymykał, ciesząc się, być może, z psikusa, jakiego znów mu się udało spłatać, bo miał poczucie humoru w jego najmilszym, gdyż pozbawionym choćby cienia złośliwości, wydaniu. Zaś czynił to zazwyczaj w chwili najmniej dla krytyki sposobnej: tej, gdy już, już udawało się jej ująć jego malarstwo w jakieś karby i zamknąć w przegródce któregoś z nowo przywiezionych z Zachodu "izmów" lub w granicach filozoficznych choćby tylko tendencji. W końcu zapadł samowolny wyrok: Mikulski jest jedyny w swoim rodzaju, zaczem łamanie sobie głowy nad jego związkami z którymkolwiek spośród nurtów plastycznych mija się z celem". (Jerzy Madeyski, [w:] Kazimierz Mikulski. Malarstwo, [red.] Izabela Jabłońska, Juliusz Windorbski, Warszawa 2000, s. 21-22).

Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.