Kobieta i ptak, 1973 r.

"Nazywaliśmy go Balzac - ale było tu tylko fizyczne podobieństwo do rzeźby Auguste`a Rodina; podobną może również była metoda jego pracy, wymagająca wielu godzin skupienia w zupełnej izolacji od świata zewnętrznego. (...) Był predestynowany do formowania w sztuce świata nadrealnego, wysublimowanego, o delikatnych odcieniach uczuć, o atmosferze przyćmionej, wycofującej się z wszelkich gwałtownych lub naturalistycznych skojarzeń. Sztuka jego konsekwentnie dojrzewała w mikroklimacie, na który składały się jego lektury, muzyka, której słuchał, poezja, którą tworzył, malarstwo, które było najbliższą mu formą ekspresji.
Świat zewnętrzny był wówczas straszny - okres okupacji swoim ciężarem, codzienną potwornością rzucał głęboki cień na wszystko, z czym stykaliśmy się - na wszystko, co przeżywaliśmy. Otwarta walka była niemożliwa dla osób sensytywnych i delikatnych. Ucieczka w świat wyobraźni, iluzji, umożliwiające wewnętrzne schronienie - dawała szansę na rozwój twórczości. (...) W sztuce Kazimierza Mikulskiego widać powolne wyzwalanie się z mrocznego klimatu okupacji, stopniowe rozświetlanie atmosfery jego obrazów - aż do zanurzenia się w otwartej przestrzeni nieba w całej serii późnych dzieł (Janina Kraupe, Balzac, [w:] Kazimierz Mikulski, Poznań 1999, s. 5).


Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.