Pięknie zaczyna się dzień, 1983 r.

Wystawiana praca Kazimierza Mikulskiego stanowi wręcz ikoniczny przykład jego wyjątkowej twórczości. Mikulski uznawany jest za jednego z najważniejszych rodzimych surrealistów, jednak jego prace pozbawione są automatyczności i przypadkowości zapisu. Swoje kompozycje buduje na bazie doskonale znanych z codzienności motywów, a ich połączenie oraz zaskakujące umiejscowienie poszczególnych elementów zdradza inspiracje twórczością Giorgio de Chirico, René Magritte`a i Salvadora Dalego. Kompozycyjnie obraz "Pięknie zaczyna się dzień" zdradza inspiracje ornamentem groteskowym: kot, kobiece popiersie, kapelusz, drobne zwierzęta i małe rośliny umiejscowione są w układzie horyzontalnym, na jasnym, przestrzennym tle. Mikulski malował w sposób przejrzysty, gładko pokrywając powierzchnię płótna krótkimi pociągnięciami pędzla. Prostota form i syntetyczne ujęcie motywów oraz teatralna stylizacja to elementy, które pojawiają się właściwie w każdej jego pracy.

Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.