PRZEMIANA, 1963

We wstępie do katalogu wystawy wybitny krytyk sztuki Jerzy Madeyski pisał: "Był [Mikulski] i pozostał symbolem naszej powojennej awangardy, utożsamianej z Grupą Krakowską. Jego nazwisko wymieniano jednym tchem wraz z nazwiskami Jaremianki, Brzozowskiego, Kantora i Nowosielskiego i nadal się je w tym kontekście wymienia, gdyż już wtedy, przed półwieczem stanął wśród najwybitniejszych twórców drugiej połowy kończącego się właśnie wieku, i nic, żadne rewolucje artystyczne nie zdołały zachwiać jego pozycją. A nawet przeciwnie - umocniły ją i potwierdziły niejako swą efemerycznością, wśród której Mikulski jawił się jako symbol trwałości i niezmienności, biorącej swój początek w jasno skrystalizowanej świadomości artystycznej i równie klarownej hierarchii wartości. [?]. Kazimierz Mikulski budował swoją, idealną, rzeczywistość z najdoskonalszych - jego zdaniem elementów świata rzeczywistego. Wydobywa je tylko delikatnie z trywialnych kontekstów i ustawia w nowym, lepszym porządku. Pragnie też, by jego świat był bliski i zrozumiały, bądź też - bliski, bo zrozumiały. Lecz nie dla wszystkich: wyłącznie dla ludzi wrażliwych i inteligentnych zarazem. Tych, którzy będą zdolni wejść w jego ciszę i pojąć otaczające ich symbole i metafory o średniowiecznej nieraz genezie".

Cytując słowa Bożeny Kowalskiej, można o Kazimierzu Mikulskim powiedzieć: nie ma w polskim malarstwie drugiego artysty, który by w swojej sztuce stworzył świat tak idylliczny, tak poetycki i tak pełen baśniowych tajemnic, jak to potrafił zrobić Kazimierz Mikulski. Był uwodzicielskim czarownikiem. Powołał do życia malarstwo, które urzekało wszystkich: zwykłych ludzi bez wykształcenia i intelektualistów, racjonalistów i wierzących w cuda, dzieci i dorosłych, rzeczników realizmu i nawet orędowników awangardy.

Malarz, scenograf, ilustrator książek, m.in. przygód Ferdynanda Jerzego Ludwika Kerna, bajek Bogdana Brzezińskiego, wierszy Antoniego Marianowicza. Występował jako aktor w teatrze Tadeusza Kantora. Wiele lat współpracował z krakowskim Teatrem Lalki, Maski i Aktora "Groteska", projektując lalki, maski i stroje dla aktorów. Uprawiał też poezję. Był ważną i barwną postacią środowiska krakowskiego, gdzie znano go jako "Balzaka".
Uchodzi za jednego z najbardziej konsekwentnych przedstawicieli polskiego malarstwa metaforycznego czy też wręcz surrealistycznego, poetyckiego, nasyconego dużym ładunkiem liryzmu. Jednocześnie w gronie członków powojennej Grupy Krakowskiej (II) był artystą wiernym sztuce przedstawiającej, podczas gdy w twórczości wielu innych przeważało upodobanie do abstrakcji.
Podobnie jak inni artyści skupieni w obu grupach, a przede wszystkim wokół przewodzącego im Tadeusza Kantora, wziął udział we wszystkich Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-1949, Warszawa 1957 i 1959).