Przemiana, 1963 r.

"Jego obrazy budzą w mieszkańcach naszej zdyszanej rzeczywistości tęsknotę do ciszy tak wielką, że chcielibyśmy przeniknąć przez malowaną powierzchnię w ich wiecznie młodą głębię, by wraz z dziewczynami o spokojnych oczach przyglądać się gonitwie brzydkich ludzi ku starości"
Jerzy Madeyski [w:] Kazimierz Mikulski, Malarstwo, Warszawa 2003, s. 26.

Prezentowany obraz pochodzi z początku lat 60., okresu kiedy Mikulski po doświadczeniach awangardy i jakże popularnej wśród młodych artystów środowiska krakowskiego fascynacji malarstwem abstrakcyjnym, zdecydował się na powrót do sztuki figuratywnej. Paradoksalnie zwrot ten nie spotkał się z negatywnym przyjęciem ze strony twórców awangardowych, a sam Mikulski podtrzymał swój status artysty nowoczesnego. Malarstwo przedstawiające okazało się najlepszym dla malarza medium dla wyobrażenia nasyconej poetyckim nastrojem, własnej wizji rzeczywistości. W pracach tego okresu widoczny jest już wyraźnie charakterystyczny, w pełni niemal ukształtowany styl artysty, któremu pozostał wierny do samego końca drogi twórczej. Najczęściej występującym elementem, wokół którego budował Mikulski poetycką, nasyconą metaforami i symboliką narrację jest postać kobiety. Malował je według własnych ideałów, zafascynowany sztuką niemieckiego renesansu tworzył odrealnione, poddane estetyzacji, kuszące subtelnym powabem wizerunki dziewcząt ze świata sennych marzeń. Wokół nich umieszczał rekwizyty, z których, na wzór sztuki dawnych mistrzów, żaden nie był pozbawiony symboliki. Wyznacznikami stylu Mikulskiego od samego początku stały się również linearyzm, pastelowa kolorystka początkowo - podobnie jak w prezentowanym płótnie - oscylująca w beżach i błękitach, z czasem coraz bogatsza i powtarzające się równie często jak postać kobiety wizerunek kota, ptaki, fantastyczne rośliny i owady. Niepowtarzalny styl artysty jest wyrazem jego konsekwentnego dążenia do ideału, świadczy o malarskiej świadomości i silnej osobowości malarza, który pozostając otwartym na dokonania nowoczesności potrafił dokonać ich recepcji w sposób przemyślany i wykorzystać w konkretnym celu wzbogacenia własnego języka wizualnego. Cechy te czynią z malarstwa Mikulskiego jedno z najbardziej oryginalnych i charakterystycznych zjawisk w powojennej sztuce polskiej.