Światła księżyca, 1994 r.

"Niezwykle jednorodna twórczość Kazimierza Mikulskiego (malarza, poety, dramaturga, scenografa, aktora) ma szczególne znaczenie przynajmniej w tych dziełach, w których artysta był twórcą zdumiewająco oryginalnych kompozycji. (...) Czytelne w swej wyrazistości malowidła trafiają swą poetyką w zainteresowania szerzej pojętej publiczności, aczkolwiek pewnie nie wszystko bywa w nich w pełni zrozumiałe. Jak echo rozwijała się od lat 60. opinia o tym, iż owe obrazy rodem z rejonu marzeń sennych i baśni są nie tylko ładne, ale też łączą sobą nowoczesność kompozycji oraz tradycji z tradycjami i tajemnicami o krakowsko-galicyjskim rodowodzie. (...)
Czyniąc różne aluzje, a czasem wręcz boleśnie nakłuwając wydarzenia swego `tajemniczego świata podświadomości`, Mikulski prezentuje wielki umiar i wyważanie tonu klarownych, kojących wręcz obrazów. Żadnych zakłóceń. Mamy w nich tylko to, co artysta chciał pokazać w sposób niemal sygnalizacyjny. A ponieważ takiemu działaniu towarzyszy rys kunsztu w werystycznym odmalowaniu postaci z wyraźnymi odwołaniami i do quattrocenta, i do ilustracyjnej poprawności, jego świat `zaludniony przez dziewczyny - lalki o szlachetnych oczach i wyzywającym seksie - i przez zwierzęta dziwotwory` stał się niesamowicie bliski atmosferze, na którą czekano w Polsce w latach 50. i 60. Tu nie należy zapominać, że jest to wyraźny eskapizm (Andrzej Kostołowski, Uwagi o malarstwie Kazimierza Mikulskiego, [w:] Kazimierz Mikulski. Mistrzowie Polskiego Malarstwa Współczesnego, Poznań 1999, s. 8-10).


Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.