Upalne popołudnie, 1972 r.

Kazimierz Mikluski uznawany jest za jednego z najważniejszych rodzimych surrealistów, jednak jego prace pozbawione są automatyczności i przypadkowości zapisu. Swoje kompozycje budował na bazie doskonale znanych z codzienności motywów, a ich połączenie oraz zaskakujące umiejscowienie poszczególnych elementów zdradza inspiracje twórczością Giorgio de Chirico, René Magritte’a i Salvadora Dalego. Mikulski malował w sposób przejrzysty, gładko pokrywając powierzchnię płótna krótkimi pociągnięciami pędzla. Prostota form i syntetyczne ujęcie motywów oraz teatralna stylizacja to motywy, które pojawiają się właściwie w każdej jego pracy.
"Upalne popołudnie" to poetycki obraz, nasycony dużą dozą tak charakterystycznego dla artysty liryzmu, pełen metaforycznych znaczeń i formalnej lekkości. Mikulski od 1938 roku studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego. W okresie okupacji niemieckiej kontynuował naukę w działającej oficjalnie Kunstgewerbeschule w pracowni Fryderyka Pautscha. Po wojnie, w latach 1945-46 uczył się aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie, co odegrało ogromne znaczenie dla jego twórczości malarskiej.
Mikulski brał udział we wszystkich Wystawach Sztuki Nowoczesnej, od 1957 roku należał również do reaktywowanej Grupy Krakowskiej, występował jako aktor w kantorowskim teatrze Cricot 2. Przez lata współpracował z Teatrem Lalki i Maski Groteska, gdzie realizował scenografie do wybranych przedstawień. Jego teatralne doświadczenia, zamiłowanie do poezji, fascynacja surrealizmem i ponadprzeciętna wrażliwość sprawiły, że Mikulski był jedną z najważniejszych postaci krakowskiego środowiska artystycznego. Według Jerzego Madeyskiego: "O Kazimierzu Mikulskim pisano wiele, a w każdym niemal tekście ich autorzy zastanawiają się ważną, ich zdaniem, kwestią - a mianowicie tą, czy był on przede wszystkim malarzem, przenoszącym swe doświadczenia w świat teatru, czy odwrotnie; czy zatem wychodził od płaszczyzny przestrzeni, od przestrzeni umownej do rzeczywistej, czy też z umowności teatru do realiów obrazu? W rzeczywistości było chyba inaczej: to Mikulski kształtował zarówno teatr, jak obrazy, to jego suwerenna wyobraźnia narzuciła im kształt i klimat, bądź przeciwnie - formę, zdolną wyrazić klimat czystej, lirycznej poezji, bowiem Mikulski był przede wszystkim poetą. A dziwna to i niezwykła poetyka, w której romantyzm najczystszej próby przeplata się tak spójnie z logiką racjonalizmu, że można by wręcz powiedzieć, iż - gdyby Kartezjusz był poetą - to pojmowałby świat i rządzące nim prawa na wzór i podobieństwo Mikulskiego (Jerzy Madeyski, [w:] Kazimierz Mikulski, katalog wystawy, Galeria Willa Struvego, kwiecień-maj 1999, s. nlb.).

Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem Pwała Dadleza i Kazimierza Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.