Zatopione miasto, 1987 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska


"W okresie ekspansji sztuki abstrakcyjnej lat 60-tych i 70-tych Mikulski przekornie ukazuje możliwość pogodzenia, a raczej idealną harmonię świata skonstruowanego, idealnego i świata form organicznych, naturalnych, gdzie jak u dawnych mistrzów renesansu świat realny wkomponował się w idealnie intuicyjne struktury, świat osobistych przeżyć, doznań, przekazów zgadzał się z summą prawd powszechnych".

Janusz K. Głowacki, Żyje sobie, jest poetą..., [w:] Kazimierz Mikulski. Malarstwo, rysunek, collage, katalog wystawy, [red.] Teresa Sondka, Biuro Wystaw Artystycznych w Łodzi, Łódź 1987, s. nlb.

Pierwsze dziesięciolecie po wojnie przyniosło niezwykłą różnorodność stylistycznych orientacji, ale krajobraz artystyczny cechował się swoistą tęsknotą za wczoraj, za życiem przerwanym przez wojnę, wzbogaconym o znajomość sztuki z Europy Zachodniej. Traumy i bolesne doświadczenia niedawno zakończonego konfliktu wymagały reakcji ze strony świata sztuki. Niektórzy decydowali się na naturalne podjęcie działań, przerwanych przez zawieruchę dziejową. Dla innych sposobem wyrwania się z koszmaru przeżyć wojennych było szukanie ukojenia w abstrakcji. Nieliczna grupa artystów zaś sięgnęła po groteskę i metaforykę surrealizmu.
Surrealizm w nielicznych wypadkach występował w Polsce w swej "czystej" postaci, częściej stanowił raczej przejściowy epizod w oeuvre twórców. W przypadku większości polskich artystów mówi się raczej o pochodnej tego kierunku, który zauważalny był już w początkach XX wieku, między innymi w pracach młodopolskich artystów, takich jak Jacek Malczewski czy Witold Wojtkiewicz, a także w eksperymentach ekspresyjno-metaforycznych Witkiewicza. W czerwcu 1946 w Pałacu Sztuki w Krakowie otwarto wystawę współczesnych rysunków francuskich, była to pierwsza z ekspozycji pokazujących twórczość powstałą za żelazną kurtyną, jednocześnie należała ostatnich prezentacji nowoczesności pośród socrealistycznej monotonii, która miała wkrótce nadejść. Dzięki niej młodzi artyści mieli okazję zetknąć się z twórczością zbliżonego im pokolenia, gdyż na wystawie zaprezentowano szkice między innymi Massona, uchodzącego za twórcę techniki rysunku automatycznego. Eskpozycja ta stała się punktem wyjścia dla poszukiwań wielu twórców, którzy podjęli eksperymenty, dotąd na polskim gruncie niezbadane. Kazimierz Mikulski jest swoistym wyjątkiem w historii sztuki polskiej, gdyż konsekwentnie pozostawał wierny sennej, lirycznej metaforyce, magii zaskakująco zestawianych motywów. Swoją przygodę z surrealizmem figuratywnym rozpoczął jeszcze w 1955, co poprzedziły epizod taszyzmu i eksperymentowanie z reliefową fakturą. Mimo że sam Mikulski obruszał się, gdy twierdzono, że uprawia surrealizm, dalekie były mu bowiem głoszony przez Bretona antyestetyzm i automatyzm, w czasach stalinizmu pielęgnował poetycką wrażliwość. Zajmował się ilustrowaniem czasopisma dziecięcego "Świerszczyk", projektowaniem lalek dla teatrzyku "Groteska" oraz pracą w roli plastyka teatru Cricot 2, dzięki czemu wzbogacił swą wizję malarską doświadczeniami scenicznymi. Być może dzięki tym zajęciom malował w sposób bardzo przejrzysty, a swoje obrazy przeznaczone dla starszej widowni wzbogacał jedynie o wątki erotyczne. Motywami często powtarzającymi się w jego twórczości postać dziewczyny-lalki ze szklanymi oczami, zawieszone w przestrzeni fragmenty kobiecego ciała, takie jak usta, oraz tajemnicze listowie, pośród którego dojrzeć można egzotyczne zwierzęta, ptaki, często zaczerpnięte z okładek czasopism, komiksów, entomologicznych atlasów. Całość zdaje się zatrzymana na neutralnym, niedopowiedzianym świecie. Mieczysław Porębski wspomina, że wyobraźnia artysty zwrócona była ku realności i pomimo pozornej spontaniczności Mikulski tworzył swoje prace uważnie i powoli, z długim namysłem, trwającym nieraz kilka miesięcy. Według historyka sztuki pozostawał "liryczno-epickim historykiem i komentatorem" współczesności, powoli dominowanej przez kulturę masową, a jego twórczość "pozostaje w zawieszeniu na granicy mitu i historii, tego, co autentyczne, i tego, co nieautentyczne, wydobywa to, co się w nas kołacze z autentycznej tęsknoty za mityczną przeszłością, kiedy w pierwszych dniach stworzenia wszystko było jeszcze tylko Naturą, wspólnym przyjaznym bytowaniem ludzi i zwierząt, ptaków i owadów w utraconym rajskim ogrodzie, a co jest już tylko współczesną, fabryczną, sztucznie powielaną i ożywianą sentymentalną rajów tamtych namiastką" (Mieczysław Porębski, Anatomia wyobraźni, [w:] Kazimierz Mikulski. Malarstwo, rysunek, collage, katalog wystawy, [red.] Teresa Sondka, Biuro Wystaw Artystycznych w Łodzi, Łódź 1987, s. nlb.).
Od 1938 studiował malarstwo pod kierunkiem P. Dadleza i K. Sichulskiego w ASP w Krakowie. W czasie okupacji kontynuował naukę u F. Pautscha w Kunstgewerbeschule. Po zakończeniu wojny uczył się w latach 1945-46 aktorstwa i reżyserii w Studio Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie, jednocześnie w 1945 roku ukończył Warsztat Filmowy Młodych. Był członkiem Grupy Krakowskiej, uczestniczył w Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i w Warszawie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, scenografią i aktorstwem (występował w konspiracyjnym teatrze Tadeusza Kantora oraz po wojnie w jego teatrze Cricot 2), pisał wiersze. Malarstwo artysty klasyfikowane jest jako surrealistyczne, metaforyczne, oniryczne. Ulubione motywy to piękne kobiety, zwierzęta, kwiaty traktowane umownie, wypełniające przestrzeń obrazu.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.