PEJZAŻ GÓRSKI

Od roku 1902 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. W 1903 zamieszkał w Warszawie, a miesiące letnie spędzał w majątku Dłużniewo na Łotwie. Dzięki swym koneksjom na dworze carskim, będąc jednym z inicjatorów doprowadził do powstania w 1904 Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie i został jej pierwszym jej dyrektorem. Bardzo wiele podróżował: w latach 1909-13 był we Francji, Niemczech, Finlandii, Szwecji, Włoszech, Hiszpanii i na Wyspach Kanaryjskich. Po I wojnie światowej, którą spędził w Petersburgu wyjeżdżał do Grecji, Turcji, Maroka, Bośni, Szwecji i Norwegii. Plonem tych podróży była niezliczona ilość pejzaży, które malował zarówno olejno jak i pastelami. We wcześniejszym okresie twórczości malował kompozycje fantastyczno-symboliczne (cykl "Pochód burzy") i dekoracyjnie traktowane portrety, w których odzwierciedlały się wpływy rosyjskiego symbolisty M. Wrubla. Kompozycje fantastyczne inspirowały najwybitniejszego ucznia Stabrowskiego, Mikołaja Ciurlionisa. "Pochodził z Litwy (brał udział w wystawach Litewskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych jako Stabraukas) i już w końcu lat 90. XIX wieku interesował się mitologia litewską. Jego zwrócone w stronę świata ducha malarstwo było powiązane z okultystycznymi zainteresowaniami. Utrzymywał kontakty z Rudolfem Steinerem, których efektem była dekoracja malarska pierwszego, nieistniejącego obecnie budynku Goetheanum w Dornach. Z okazji kongresu Towarzystwa Antropozoficznego w Sztokholmie w 1911 wykonał na miejscu cykl obrazów o tematyce mistycznej (Warszawa - Moskwa/Moskwa - Warszawa 1900 - 2000, Katalog wystawy, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki Warszawa 2004). Zorganizował dwie wielkie wystawy indywidualne w Petersburgu (1915) i Moskwie (1916). W 1922 roku założył ugrupowanie artystyczne "Sursum Corda". Malował kompozycje figuralne o motywach z baśni, legend i historii, w których wpływy symbolizmu, fantastyka, a nawet mistyka (interesował się teozofią) łączyły się z dekoracyjnością i secesyjną stylizacją. Znaczną część jego dorobku stanowią pejzaże z podróży i portrety.
Prezentowany pejzaż górski, surowy w formie, z płaszczyznami zboczy w kolorze naturalnym papieru, rozjaśniony bielą chmur oraz śniegu zalegającego pomiędzy skałami, z niewielką partią nieba oraz miękkiego podłoża u podnóża gór, stanowi niezwykle ascetyczny w wyrazie obraz przy jednocześnie dużych walorach dekoracyjnych.