Stalaktytowa grota, 1924 r.

STABROWSKI Kazimierz
Urodził się w 1869 roku Kruklanach w guberni grodzieńskiej, zmarł w 1929 roku w Warszawie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (od 1887 roku). W 1894 roku otrzymał wielki złoty medal i tytuł "kłassnyj chudożnik" I stopnia za obraz "Mahomet na pustyni (Ucieczka z Mekki)" i na własne życzenie uczył się dalej - w pracowni I.J. Riepina. W 1897 roku wyjechał do Paryżagdzie przez kilka miesięcy uczył się w Académie Julian u B. Constanta i J.P. Laurensa. Po powrocie do Petersburga w 1898 roku uczestniczył w organizowanych w Akademii Wystawach Wiosennych. W 1900 roku na Wystawie Powszechnej w Paryżu otrzymał wielki medal srebrny za obraz "Cisza wsi". Uczestniczył w wystawach w Monachium (1901) i Wenecji (1903). W 1902 roku został członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Został pierwszym dyrektorem otwartej w 1904 roku Szkoły Sztuk Pięknych (o której otwarcie wiele lat się starał). Zorganizował dwie wielkie wystawy indywidualne w Petersburgu (1915) i Moskwie (1916). W 1922 roku założył ugrupowanie artystyczne "Sursum Corda". We wczesnym okresie twórczości malował przede wszystkim portrety oraz pejzaże. Później zajął się obrazami symbolicznymi o charakterze fantastyczno-mistycznym.