Martwa natura w tonacji oliwkowej, 1981-83 r.

Fascynację sztuką dawną Kiejstut Bereźnicki wyniósł jeszcze z czasów studiów w gdańskiej PWSSP. Od początku swojej artystycznej kariery (rozpoczętej w 1958) artysta konsekwentnie grał w swoim malarstwie z obrazami dawnych mistrzów. Sam wachlarz poruszanych przez niego tematów: martwa natura, portret, sceny rodzajowe i chrystologiczne osadzają artystę mocno w kontekście ikonografii epoki nowożytnej. Równocześnie artysta wytworzył swój indywidualny język artystyczny. Jego charakterystyczne cechy: subtelna kolorystyka (nasycone ugry, czernie i płowe szarości) oraz kontrastujące ze sobą kanciaste, geometryczne bryły i opływowe, miękkie kształty wyraźnie widać na prezentowanej "Martwej naturze w tonacji oliwkowej".

Subtelne opracowanie formalnej strony obrazu w sugestywny sposób współgra z jego ikonograficzną dwuznacznością. Bereźnicki, podążając śladami holenderskich malarzy XVII wieku, zebrał na swojej kompozycji grupę przedmiotów, które choć na pierwszy rzut oka wydają się "zwyczajne" i "nieme", kiedy dłużej obcujemy z obrazem, zaczynają prowokować w widzu pytania o możliwe, symboliczne znaczenie rekwizytów. Sieci i ryby zebrane przez artystę na malarskim płótnie mogą się odnosić do uniwersum chrześcijańskiej symboliki. W holenderskim malarstwie rozprute śledzie były symbolem postu. Na obrazach funkcjonowały jako moralizatorskie memento. Jednym z obyczajów epoki nowożytnej był urządzany pod koniec Wielkiego Postu "pogrzeb żuru" i przybijanie ryb do drzewa - w ten sposób symbolika postnego jadłospisu zyskiwała specyficzne chrystologiczne konotacje. Polisemantyczność ryby jest w sztuce dawnej bardzo kłopotliwa i pozwala na niejednoznaczne interpretowanie - podobnie rzecz ma się z aluzyjnym i powściągliwym malarstwem Bereźnickiego.