Martwa natura w tonacji oliwkowej, 1981 r.

"Staram się tak malować, aby dany obraz był dla mnie żywy, żywy na dzisiaj. Mam z nim dialog, kontakt przez cały czas, to tak jakby rozmowa z tym tworzonym światem, który jest przede mną, muszę z nim tak długo pozostać w kontakcie, dopóki nie nastąpi ujednolicenie "mnie" z tym iluzyjnym światem na płótnie."
Kiejstut Bereźnicki, 1974

"Obraz w obrazie" - artystyczny trik popularny w sztuce europejskiej już od XV wieku - pojawia się w malarstwie Kiejstuta Bereźnickiego w symptomatyczny sposób. Na niektórych kompozycjach artysta wprowadza framugi drzwi i ramy okien, które wykrawają osobne malarskie kadry ("Zuzanna i starcy", "Scena pracowni w błękitach"); innym razem umieszcza na swoich płótnach artefakty, które albo prezentowane są przez bohaterów ("Chłopiec trzymający portret matki"), albo znajdują się gdzieś w tle zakomponowanej sceny. W inne obrazy Bereźnicki wkomponowuje lustra, w których odbijają się niewidoczni w malarskiej scenie bohaterowie ("Ryby i odbicie w lustrze").

Na prezentowanej "Martwej naturze w tonacji oliwkowej" mamy do czynienia z tą trzecią drogą. W prawym górnym rogu kompozycji artysta umieścił owalne lustro, w którym odbija się twarz mężczyzny - zapewne syntetyczny autoportret Bereźnickiego. Wprowadzenie lustra umożliwiło artyście osiągnięcie interesującego go efektu zwielokrotnienia obrazów. Płótno malarskie nie oddaje tylko obiektywnej płaszczyzny wizualnej, ale ukazując wizerunek obserwatora, zwraca się do samego widza. Patrząc na przedmioty, nie widzimy tylko "obcego świata", ale także nas samych. Obraz nie jest więc tylko mimetycznym odtworzeniem rzeczywistości, ale i rodzajem gry ze specyfiką wizualnej reprezentacji.
Sztuczka zastosowana przez Bereźnickiego ma bogatą i różnorodną tradycję w twórczości dawnych mistrzów. Pierwsze owalne lustra znajdziemy na obrazach mistrzów staroniderlandzkich: Jana van Eycka, Roberta Campina, Rogiera van der Weydena i Petrusa Christusa. Manewr piętnastowiecznych malarzy okazał się na tyle nośny, że odnaleźć go można także w sztuce wieków kolejnych i nie tylko w Niderlandach, m.in. u Juana de Flandres, Parmigianina, Tycjana, a w wieku XX np. u niemieckiego ekspresjonisty Otto Dixa.