Postać w zieleni, lata 90. XX w.

"W wielu recenzjach i tekstach towarzyszących wystawom Bereźnickiego krytycy podkreślali jego skupiony, twórczy dialog z mistrzami dawnych epok, w pełni świadomą przynależność do kręgu Północy raczej niż Południa, humanistyczną refleksję na temat uniwersalnych toposów naszego istnienia, wreszcie konteksty współczesnej mu sztuki, jak choćby tylekroć przywoływaną nową figurację z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, kiedy to artysta osiągnął w pełni swoją dojrzałość i oryginalność. Wszystkie te spostrzeżenia, istotnie trafne, pozwalają nam w sposób dyskursywny zbliżyć się do artystycznej prawdy malarstwa Bereźenickiego, za każdym jednak razem pozostawiając wrażenie niedosytu. Konfrontacja z płótnami artysty daje bowiem poczucie czegoś niezwykle ulotnego, co pozostaje w naszej duszy niczym trwały osad, a co nie daje się przełożyć ostatecznie na żaden wyrażony mowa sad czy opis. W tym sensie niewiele daje kolejna, choćby i błyskotliwa analiza zastosowanych przez artystę środków: rozpatrując kolorystykę obrazu, jego kompozycję czy przedstawiony motyw, zawsze dojdziemy do tej dziwnej granicy poznania, za którą rozpościera się tajemnica. Być może to jest właśnie najistotniejsza treścią płócien Kiejstuta Bereźnickiego: wytworzone i zamknięte w materii, odnoszą nasze spostrzeżenia do czegoś, co materią już nie jest. A skoro tak, można z całą pewnością powiedzieć, że artysta ten jest jednym z niewielu, którym udało się osiągnąć metafizyczne piętro wyrazu i poznania. W świecie, w którym Czesław Miłosz od wielu lat powiada, że jest wyprany z tęsknot nawet nie tyle religijnych, co w ogóle duchowych, taka postawa może być oczywiście przedmiotem ironicznych uwag i dystansu. Może jednak okaże się już wkrótce, że właśnie taka droga jest dzisiaj wyrazem prawdziwej awangardy, w opozycji do postmodernistycznych postaw, sprowadzających sztukę do kategorii gry i ulotnego zdarzenia medialnego" (Paweł Huelle, [w:] Kiejstut Bereźnicki. Malarstwo i rysunek, katalog wystawy, Galeria Wirydarz, wrzesień - październik 2007, Lublin 2007, s. nlb.).
Prezentowany obraz przedstawia tytułową "postać" kobiecą w zielonej szacie i w otoczeniu gęstego, jednolitego, zielonego tła. Praca zdradza inspiracje sztuką Modiglianiego oraz twórczą adaptację cézanne`owskich wzorców geometrycznych. Bereźnicki odwołuje się do tradycji malarstwa przełomu XIX i XX wieku, pierwszych XX-wiecznych awangard i oszczędnej formy dwudziestolecia międzywojennego.

Studiował w PWSSP w Gdańsku, gdzie w 1958 uzyskał dyplom w pracowni prof. Stanisława Teisseyre`a. Od 1960 pracuje w tej uczelni, od 1982 prowadząc własną pracownię malarstwa. W latach 1981-84 pełnił funkcję prorektora. Od 1984 jest profesorem. Uczestniczy w wystawach od 1959, osiągając liczne sukcesy, jak: I nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Młodego Malarstwa, Sopot 1965, złoty medal na VI Festiwalu Sztuk Pięknych, Warszawa 1968, nagroda na III Międzynarodowym Triennale Malarstwa Realistycznego, Sofia 1979. Uczestniczył ponadto m. in. w III Biennale Młodych, Paryż 1963 i VIII Biennale w Sao Paulo 1965, miał liczne wystawy indywidualne w kraju i za granicą. Odwołuje się do realizmu, co więcej, do sztuki dawnej o lokalnym, gdańskim rodowodzie i wyrazie. Tworzy archaizowane w tym nastroju martwe natury, uczty, sceny mitologiczne i alegorie, ale przede wszystkim hieratyczne mieszczańskie portrety, często podwójne i zbiorowe. Początkowo rozgrywający swe kompozycje w niemal monochromatycznych gamach barwnych, w latach 80. rozjaśnił i urozmaicił paletę, zwłaszcza w kompozycjach religijnych i serii "karnawałów". Podobnie w latach 90. powstała seria różowo-brązowych martwych natur.