Przeistoczenie, 1974 r.

Artysta związany ze środowiskiem gdańskim, gdzie tworzy oraz prowadzi własną pracownię malarstwa. Obrazy Kiejstuta Bereźnickiego są szalenie rozpoznawalne. Zbiór charakterystycznych dla jego malarstwa elementów zawiera subtelną kolorystykę (ugry, czernie i szarości), kontrastujące ze sobą kanciaste i opływowe kształty oraz użycie rozbudowanej symboliki przedmiotów.
Obraz "Przeistoczenie" przedstawia stylizowaną kompozycję z martwą naturą na pierwszym planie oraz grupą trzech mężczyzn na planie drugim. Kompozycja namalowana w stylistyce sztuki naiwnej, z płasko położonymi planami barwnymi obwiedzionymi delikatnym konturem, wypełniona jest po brzegi na pozór zwykłymi, jednak wzbudzającymi niepokój przedmiotami. W centrum kompozycji, na pierwszym planie, igrając z zasadami perspektywy, artysta rozrzucił na podłodze stosy drewnianych elementów: drążków, drabin, kości, akcesoriów malarskich. Wśród nich znaleźć możemy męską głowę, której przedstawienie malarskie widzimy również na ścianie wewnątrz pomieszczenia. Na planie drugim w trzech oknach widzimy trzech mężczyzn. Mając na twarzach niewinne uśmiechy, trzymając w rękach klepsydrę oraz płonące pochodnie, podpalają wnętrze pomieszczenia. Mimo iż motyw obrazu jest niezwykle dynamiczny, postaci biorące udział w przedstawionym zdarzeniu są posągowo znieruchomiałe, przypominające manekiny.


Studiował w PWSSP w Gdańsku, gdzie w 1958 uzyskał dyplom w pracowni prof. Stanisława Teisseyre`a. Od 1960 pracuje w tej uczelni, od 1982 prowadząc własną pracownię malarstwa. W latach 1981-84 pełnił funkcję prorektora. Od 1984 jest profesorem. Uczestniczy w wystawach od 1959, osiągając liczne sukcesy, jak: I nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Młodego Malarstwa, Sopot 1965, złoty medal na VI Festiwalu Sztuk Pięknych, Warszawa 1968, nagroda na III Międzynarodowym Triennale Malarstwa Realistycznego, Sofia 1979. Uczestniczył ponadto m. in. w III Biennale Młodych, Paryż 1963 i VIII Biennale w Sao Paulo 1965, miał liczne wystawy indywidualne w kraju i za granicą. Odwołuje się do realizmu, co więcej, do sztuki dawnej o lokalnym, gdańskim rodowodzie i wyrazie. Tworzy archaizowane w tym nastroju martwe natury, uczty, sceny mitologiczne i alegorie, ale przede wszystkim hieratyczne mieszczańskie portrety, często podwójne i zbiorowe. Początkowo rozgrywający swe kompozycje w niemal monochromatycznych gamach barwnych, w latach 80. rozjaśnił i urozmaicił paletę, zwłaszcza w kompozycjach religijnych i serii "karnawałów". Podobnie w latach 90. powstała seria różowo-brązowych martwych natur.