Słońce i Księżyc, 1966 r.

Koji Kamoji przeniósł się na stałe do Polski u schyłku lat 50. Nie trafił tu przypadkowo, bowiem jego rodzina od lat związana była z polską kulturą - brat ze strony matki oraz stryj artysty zajmowali się tłumaczeniem polskiej literatury na język japoński. Duży wpływ wywarła na niego wówczas już sama podróż statkiem - we wspomnieniach artysty pojawia się ona jako moment niezwykle intensywnego odczucia natury: obecności wody, nieba i powietrza, a także nieskończoności przestrzeni. Reminiscencje owej podróży daj się dostrzec właściwie w całej twórczości Koji Kamoji, szczególnie zaś w serii prac powstałych w latach określanych później jako "obrazy pruszkowskie". Poza serią zbliżonych do prezentowanego reliefów odwołujących się w swojej formie do wrażeniowo odbieranych pejzaży, przetransponowanych na oszczędny język geometrii, powstały wówczas również prace takie jak "Tęcza" (1965) czy bardzo znany cykl obrazów "dziurawych" zatytułowanych "Na ścianę świątyni" (1964/65). Artysta posługiwał się lapidarną formą i naturalnymi materiałami - w jego pracach pojawia się drewno, len, korek, kamień. Charakterystyczna jest dla nich również oszczędna kolorystyka, ograniczająca się do kolorów natury - beżu, bieli, odcieni brązu. Sztuka jako forma kontemplacji zarówno w tworzeniu, jak i odbiorze to jeden z podstawowych wyznaczników charakteryzujących twórczość Koji Kamoji. W komentarzach dotyczących jego prac równie często pojawia się sformułowanie, że w kompozycjach artysty odnajdujemy sposób myślenia poetyckimi skrótami (wielokrotnie porównywano je do syntetycznej formy tradycyjnych haiku) oraz przenikanie się estetyki Wschodu i Zachodu. Tym, co niewątpliwie wywieść można w twórczości Kamoji z jego rodzimej kultury, jest wspomniane kontemplacyjne podejście do twórczości, wyrażanie percypowanej sensualnie rzeczywistości poprzez nasycony metaforyką symbol - przedmiot jako znak. W tekstach krytycznych próbujących usytuować go w kontekście sztuki Zachodu pojawia się w obrębie szerokiego kręgu, jaki w latach 60. zatoczyła sztuka konceptualna. Kompozycje artysty daje się wpisać w awangardowe poszukiwania europejskich i amerykańskich twórców lat 60. i 70., szczególnie tych wypowiadających się w języku abstrakcji spod znaku minimal artu.

W latach 1953-58 studiował w Akademii Sztuk Pięknych Musashino w Tokio (dyplom w 1958 roku) w pracowni profesorów Saburo Aso i Choonan Yamaguchi. W 1959 roku przyjechał do Polski i podjął studia w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom w 1966 roku) w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. Laureat Nagrody Krytyki im. C. K. Norwida (1975). Od 1967 roku współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Mieszka i pracuje w Warszawie.