Głowa Stanisławy Wysockiej, około 1901 r.

Jeśli rzeźba polska doby modernizmu posiada swojego odpowiednika Auguste'a Rodina, to jest nim niewątpliwie Konstanty Laszczka. Przyszedł na świat w Makowcu Dużym pod Mińskiem Mazowieckim i pochodził z chłopskiej rodziny. Pierwszą edukację odebrał w prowincjonalnej szkole w Dobrem, gdzie podczas lekcji objawił się jego talent do rysunku i tworzenia niewielkich figurek. Dzięki pomocy finansowej Jana Ostrowskiego Laszczka wyjechał w 1885 roku do Warszawy. Tam studiował w prywatnych pracowniach Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Młodzieńcze prace posłał na wystawy Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, co skutkowało wczesnym uznaniem jego talentu. Artysta bowiem w 1891 roku dostał I nagrodę za autorską rzeźbę, dzięki czemu zyskał fundusze na wyjazd do Paryża. Przez kolejnych pięć lat pozostawał we Francji, studiując w Académie Julian i École des Beaux-Arts u Antoine'a Mercié, Alexandre'a Falguiere'a oraz Jeana Léona Gérôme'a. Przebywając we Francji, studiował akademicką rzeźbę i tym samym zdobywał szlify swojego, w gruncie rzeczy, samorodnego talentu. Laszczka wkroczył wówczas w środowisko polskiej kolonii artystycznej w Paryżu, co skutkowało zawarciem trwałych znajomości z krytykami i artystami, lecz także zapewniało możliwość wglądu w rodzące się wówczas w obrębie sztuki polskiej nowatorskie koncepcje symbolizmu i ekspresjonizmu. Po powrocie do Warszawy pracował jako nauczyciel rysunku i wykonywał indywidualne zamówienia rzeźbiarskie. Istotnym przełomem w jego karierze było powołanie go w 1899 roku na katedrę rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Szkoła, która już rok później zyskała miano Akademii, dzięki staraniom Juliana Fałata przechodziła reformę - nowi profesorowie reprezentowali progresywne postawy twórcze i tym samym rysowali przed studentami perspektywy modernizmu w sztuce. Laszczka wykształcił kilka generacji rzeźbiarzy, gdyż w Akademii wykładał aż do drugiej połowy lat 30. XX stulecia.

Laszczka był przede wszystkim doskonałym portrecistą i zostawił po sobie sto wizerunków portretowych. Wśród nich mieściły się zarówno podobizny bliskich, przyjaciół i artystów epoki, jak i postaci historycznych. Artysta wielokrotnie wykonywał prace w glinie, czego przykładem jest realizacja "Głowy Stanisławy Wysockiej". W obrębie produkcji rzeźby początku XX wieku następowały daleko idące zmiany - artyści porzucali wykonywanie modeli gipsowych, woskowych czy glinianych, które następnie powielane były w formie odlewów brązowych przez pracownie odlewnicze. Rzeźbiarz nowego typu zajmował się pracą ze szczerym materiałem, ważna była dla niego praca rąk, pozytywowy charakter rzeźby oraz otwieranie jej formy na otaczającą przestrzeń. Laszczka bardzo często używał gliny, modelowanej w swobodny impresyjny sposób. Pięcioletni pobyt w Paryżu umożliwił artyście zapoznanie się z twórczością Auguste'a Rodina, którego dzieło do tej pory uchodzi w historii sztuki za przełom znaczący powstanie nowoczesnej rzeźby. Rodin rezygnował z akademickiego, konturowego stylu, opracowywał materię w poruszony, światłocieniowy sposób, wywołując wrażenie wibracji czy ruchu postaci. Rzeźba w rękach Rodina zyskuje autonomiczny status i staje się niezależnym od architektury czy przestrzeni urbanistycznej środkiem wypowiedzi artysty. Nowa formuła rzeźby, u progu XX stulecia, zakłada, że jest ona żywa i zawiera w sobie zapis niepokoju poszukiwań. Ta lekcja obecna jest w dziele pt. "Głowa Stanisławy Wysockiej" powstałym ok. 1901 roku, w momencie szczytowej aktywności Laszczki. Rzeźbiarz sumarycznie opracował włosy modelki, dodając do bryły głowy niewielkie płaty gliny. Modelunek twarzy jest spokojny, wyciszony. Artysta nieco bardziej szczegółowo opracował oczy i usta, nadając im melancholijny wyraz. "Głowa Stanisławy Wysockiej" nie posiada klasycznej podstawy. Nie jest również typowym popiersiem czy formą rzeźbiarskiej głowy. Laszczka odważnie nie posłużył się postumentem, który sytuowałby dzieło w przestrzeni jako zamkniętą, mikro-architektoniczną formę, lecz stworzył wizerunek będący otwartą na światło i przestrzeń formą. Stanisława Wysocka była znaną aktorką, która występowała w Warszawie i Poznaniu, a od 1901 roku w krakowskim Teatrze Miejskim. Słynęła z klasycznych ról w tragediach greckich Sofoklesa, Eurypidesa czy Ajschylosa, jak też w nowych dramatach nurtu reformy teatru autorstwa Hendrika Ibsena, Augusta Strindberga czy Hugona van Hofmannstahla. Dodatkowo związana była z kabaretem Zielony Balonik. Laszczka stworzył co najmniej kilka portretów artystki, jeden z nich znajdował się w Jamie Michalika, został jednak zniszczony podczas wojny. Analogiczna głowa z gipsu znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie.

Od 1885 roku kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1891-96 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie studiował u Antoine'a Mercié, Alexandre'a Falguiere'a oraz Jeana Léona Gérôme'a. Po powrocie z Paryża do 1899 roku mieszkał w Warszawie, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie objął katedrę rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, którą prowadził do 1935 roku. W latach 1900-10 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach pod Krakowem. Był jednym z założycieli TAP "SZTUKA". W swej twórczości rzeźbiarskiej Konstanty Laszczka ulegał wpływom Auguste Rodina, co szczególnie zaznaczyło się w rzeźbionych na początku XX wieku aktach kobiecych utrzymanych w stylistyce secesji. Zajmował się również rzeźbą monumentalną oraz portretową. Laszczka tworzył również medale, medaliony portretowe oraz plakiety okolicznościowe. Wielką pasją artysty była ceramika, której z biegiem lat poświęcał się coraz bardziej. Malował także pejzaże, zajmował się grafiką oraz rysunkiem satyrycznym.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.