Rdza z cyklu Tu byli ludzie, 1966 r.

"(...) Konstanty Mackiewicz przysłał do Warszawy wielki obraz pt. 'Tu byli ludzie'. Ogromna ta kompozycja przedstawia makabryczne zwalisko ruin wielkiego miasta, zniszczonego przez wojnę. Sam tytuł jest dwuznaczny. 'Tu byli ludzie', może znaczyć: 'Tu niedawno pulsowało życie, tu mieszkali ludzie, a dziś miejsce to stało się kamienną pustynią'. Albo też odczytać to można w ten sposób: 'Przez to miasto przeszły istoty, które Artur Grottger w swoim cyklu »Wojna« określił »ludzie czy szakale«. Przeszli i pozostawili za sobą tylko ruiny'.
Ten antywojenny obraz oglądałem w pracowni Mackiewicza przy ul. Tuwima. Muszę powiedzieć, że ujrzałem go na bardzo sprzyjającym tle. Ruiny miasta uwiecznione pędzlem mistrza, harmonizowały kapitalnie... z ruiną jego pracowni, która wygląda jak gdyby i przez nią przeszła wojna. I to atomowa!
Mackiewicz od dłuższego czasu stara się o nową pracownię, jednakże wciąż jeszcze piętrzą się jakieś trudności przed ostatecznym załatwieniem tej palącej dla niego sprawy. Należą się wyrazy jak najbardziej szczerego uznania dla kompetentnych władz, które ostatnio wielu łódzkim plastykom przyznały pracownie - i to pracownie urządzone nowocześnie, ba, komfortowo nawet! W tym też kontekście tym dziwniejsze musi się wydać, iż bodajże najpopularniejszy malarz łódzki, laureat nagrody plastycznej naszego miasta, Konstanty Mackiewicz, pracuje w atelier przypominającym wielką ruinę, taką jak ta z jego ostatniego obrazu 'Tu byli ludzie'". (Z ukosa. Konstanty Mackiewicz i... ruiny, "Dziennik Łódzki", nr 215, 12.09.1961)

Studiował w Odessie oraz w Moskwie w Wyższej Artystycznej Naukowo-Technicznej Pracowni pod kierunkiem Wassilego Kandinsky'ego. Od 1922 mieszkał w Polsce. Był członkiem Stowarzyszenia Artystów Plastyków Rytm i ugrupowania Start. Wielokrotnie wystawiał w kraju i brał udział w prezentacji polskiej sztuki za granicą. Obecnie znany jest przede wszystkim z perfekcyjnych pejzaży i martwych natur, sielskich polskich widoków malowanych w konwencji koloryzmu.