Martwa natura (1), ok. 1931 r.

Martwa natura jest jedną z nielicznych zachowanych prac artysty, który w okresie międzywojennym był ważną postacią łódzkiej awangardy. W "Martwej naturze" Krauze daje popis swojego kubizującego stylu. W obrazie uderza wywiedziona z prac francuskich i hiszpańskich kubistów brunatna, niemal monochromatyczna i nasycona kolorystyka. Artysta w zręczny sposób operuje liniami i łukami, które dynamizują kompozycję i tworzą efekt optycznej jednorodności obrazu. Spod form geometrycznych gdzieniegdzie ukazuje fragmenty przedmiotów, co pozwala mu na oscylowanie między abstrakcją a sztuką figuratywną. Dla Krauzego charakterystyczny jest również plamkowy sposób malowania (inspirować będzie się tym sposobem tworzenia inny łódzki artysta - Samuel Szczekacz). Obraz powstał pod wpływem estetyki kubizmu analitycznego i unizmu Strzemińskiego. Krauze, który blisko współpracował z autorem "Teorii widzenia" i był jednym z jego ulubionych uczniów, znał bez wątpienia jego wczesne kubizujące kompozycje, np. "Autoportret" z 1928 roku (zbiory Muzeum Sztuki w Łodzi). Gdzie Krauze poznał wczesne prace Pabla Picassa i Juana Grisa, na reprodukcjach czy w czasie podróży - trudno powiedzieć. Biografia artysty pełna jest bowiem białych plam. Nazwisko Krauzego wielokrotnie pojawia się w publikacjach poświęconych środowisku łódzkiej awangardy skupionemu wokół Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego. Ze względu na emigrację artysty po wojnie i zerwanie kontaktów większość informacji na jego temat dotyczy lat 30.