"Dziewczynki z warkoczami", 2016 r.

Prezentowane na aukcji prace autorstwa Piotrowskiej są kontynuacją cyklu wizerunków dziewczynek, z włosami splecionymi w warkocze, lub przyozdobione kokardkami. Artystka po raz pierwszy wykorzystała portret dziecka reprodukując zdjęcie kupione na pchlim targu w Szwecji, jeszcze przed stałym wprowadzeniem się do Polski. Cykl nosił tytuł "Moja lalka Ania", celowa infantylizacja zwraca uwagę na problem traktowania małych dziewczynek jako przedmiotu estetyzacji ze strony dorosłych. Zwraca także uwagę na oczekiwania wpajane kobietom od najwcześniejszych lat życia.
Powracającym w jej sztuce motywem są kobiece włosy, które albo dekoracyjnie spięte lub przyozdobione kokardami są atrybutem większości bohaterek jej grafik. Piotrowska używa także włosów jako materii swoich rzeźb i instalacji. Włosy często są podstawą podziału na to co męskie i kobiece, często są elementem społecznych i religijnych nakazów. Warkocz w odczuciu artystki jest symbolem uporządkowania, dyscypliny narzucanej kobietom, a także ich chęci i obowiązkami sprostania narzuconym normom i konwencjom. W wielu kulturach warkocz uważany był również za siedlisko ciemnych mocy, obcięcie czy ogolenie włosów, było gestem upodlenia i odebrania kobiecie godności. W 2010 roku w klatce schodowej warszawskiej kamienicy artystka zawiesiła dwa warkocze z kokardami, instalacja była zatytułowana "Dybuk", czyli ducha, czy też duszę zmarłego, który nie może zaznać spoczynku w który pojawia się w mistycyzmie i folklorze żydowskim. Z kolei rozpuszczone kobiece włosy po dziś dzień kojarzone są z frywolności, brakiem powagi, a także pewną prowokacyjnością. Ich eksponowanie czyni kobietę obiektem oglądu i jednocześnie skazuje na osłabienie autorytetu.
Włosy w kulturze są więc utożsamiane z fizyczną atrakcyjnością, jednak w kontekście swojej twórczości Piotrowska otwarcie mówi także o konotacjach jakie wywołuje widok obciętych ludzkich włosów. U większość ludzi wywołują one reakcje atawistyczne, bowiem przywołują widoki z Muzeum w Oświęcimiu, funkcjonujące w zbiorowej świadomości. Przywołuje także inspiracje wierszem Paula Celana zatytułowanym "Fuga śmierci", opowiadającym o losie dwóch kobiet złotowłosej Małgorzacie, która dzięki kolorowi swych włosów ocalała z zagłady, oraz o kobiece Żydowskiego pochodzenia, której włosy skazały ją na śmierć. Piotrowska jako osoba posiadająca Żydowskie korzenie, często w swej twórczości stara się podejmować refleksję dotyczącą stosunku wobec Żydów i ich nieobecności w społecznej tkance. Częste powracanie do tego wątku w swych pracach jest formą osobistego oswojenia bolesnego doświadczenia z przeszłości, terapią mającą na celu przepracowanie tematów, których często unika się w otwartej dyskusji. Piotrowska, która została wychowana w domu, gdzie religia nie odgrywała ważnej roli, podkreśla jej ważną rolę w kształtowaniu stosunku mężczyzn wobec kobiet i na kulturowe oczekiwania wobec żeńskiej płci. Artystka podkreśla, że jej prace mają wydźwięk feministyczny i wynikają z jej osobistych przemyśleń dotyczących roli kobiety, społecznych wymagań i funkcjonujących w kulturze stereotypów.


Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie - Wydział Architektury Wnętrz (1966 – 1972),
w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu - Wydział Grafiki i Malarstwa (1972 – 1975)
Grafikskolan Forum w Malmö (1985 – 1990). Tworzy prace łączące fotografię, techniki graficzne i malarstwo. Jest również autorką instalacji i wideo. Jej twórczości dotyka głównie tematu identyfikacji i pamięci.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.