Kolarze, ok. 1956

Malarz, grafik, scenograf, pedagog, w latach 1918-1922 członek ugrupowania Formiści. Kształcił się w krakowskiej ASP u J. Unierzyskiego, F. Ruszczyca, J. Mehoffera (1907-1912). W latach 1910-1911 odwiedził do Berlin, Monachium, Wiedeń i Włochy, był wielokrotnie w Paryżu. Poza Formistami należał do ugrupowania artystów wielkopolskich Plastyka, wystawiał z Awangardą, Jednorogiem i Nową Generacją. Wczesną twórczość artysty zdominowały wpływy francuskiego impresjonizmu i postimpresjonizmu. Lata 1917-1922 należały do fazy formistycznej, którą cechowała syntetyczna, ekspresyjna forma, często obwiedziona wyrazistym konturem, utrzymana w wąskiej gamie barw o przewadze zieleni, ugrów, szarości. W latach kolejnych pojawiają się w twórczości artysty tematy pejzażowe i sportowe. Około 1934 Dołżycki ulega wpływom Kapistów, zachowując formistyczną dyscyplinę kompozycyjną. W latach powojennych tworzy portrety, pejzaże i duże kompozycje o tematyce sportowej. „Po 1954 artysta odchodzi od analitycznego sposobu malowania i dąży do nowej syntezy koloru i formy („Pijący” – il. nr 19, „Skok”) – interesuje go zwłaszcza dynamizm koloru (Kolarze” – il. nr 20)”. („Jubileuszowa wystawa Leona Dołżyckiego. Malarstwo, grafika, rysunek”, ZPAP, CBWA, Katowice, marzec 1957, katalog, s. 22).