Portret kobiecy, 1925

Edukację artystyczną rozpoczął w 1888 r. pod kierunkiem W. Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Naukę kontynuował w okresie 1895-1897 w monachijskiej pracowni S. Hollósy`ego; w 1898 r. doskonalił swe umiejętności malarskie w atelier B. Constanta w paryskiej Académie Julian. W tymże roku otworzył w Warszawie własną pracownię, która w l. 1901-1902 stała się sceną kabaretu artystycznego. W 1902 r. osiadł na stałe w Paryżu; do kraju przyjeżdżał w 1903, 1904 i 1922 r. Od 1894 r. eksponował swe prace w warszawskim TZSP; uczestniczył w wystawach w Salonie Krywulta (1895, 1898, 1901, 1903) i Salonie Kulikowskiego (1904). Od 1902 r. wystawiał w paryskim Salon de la Société des Beaux Arts; pokazywał swe obrazy na Salon d`Automne (1903-1913; 1919-1932) i Salon des Tuileries (1923-1933). Prezentował też swoją sztukę w Londynie, Wenecji, Wiedniu, Rzymie i Mediolanie. Swą pozycję na scenie artystycznej zdobył jako portrecista. Na przełomie wieków tworzył symbolistyczne kompozycje, których bohaterką była kobieta demoniczna kusząca swe ofiary na tle nocnej weduty, by wciągnąć je w wyniszczające wiry wielkiego miasta ("Ćma nocna", 1899). Przede wszystkim jednak uwieczniał rysy reprezentantów intelektualno-artystycznych elit malując m.in. wizerunki Stanisława Przybyszewskiego, Cezarego Jellenty, Ignacego Paderewskiego i Adolfa Nowaczyńskiego. Potacie kobiet w eleganckich strojach umieszczał najczęściej - wzorem angielskiej sztuki portretowej - na tle pejzażu, nadając im niekiedy alegoryczny wymiar tak jak cyklu "Pory roku" ("Wiosna", 1922; "Lato", 1922; "Jesień", 1926; "Zima", 1926; wszystkie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). Podobny schemat kompozycyjny występuje w oferowanym obrazie typowym dla dekoracyjnej stylistyki Kaufmana z lat 20. Z łagodną rytmizacją plam barwnych współgra tu płynność konturów o secesyjnej proweniencji i świetlista skala barw.
Ekspertyza Jerzego Malinowskiego.