MAŁY SFINKS, 1975

Leon Levkovitch po studiach artystycznych w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych wyjechał w 1961 roku do Paryża gdzie został na stałe. Wystawia przede wszystkim w Paryżu i innych miastach francuskich, Izraelu, Stanach Zjednoczonych, Włoszech a od 1990 roku również w Polsce (Warszawa, Łódź, Kraków). Ma pracownię rzeźbiarską w Pietrasanta w Toskanii, w pobliżu Carrary słynącej z pięknych marmurów.

Levkovitch należy do artystów osobnych. Inspirację czerpie nie tylko z własnych przeżyć, ale z historii, mitologii, filozofii i dawnej sztuki Asyryjczyków, Egipcjan, Etrusków. Omawiana figura jest jedną z tych, w których mierzy się z mitami. Niewielkich rozmiarów brązowa rzeźba, której srebrzenie nadało ciekawy bladoróżowozłoty odcień, przedstawia postać Sfinksa. W wierzeniach starożytnych była to istota o ciele lwa i ludzkiej twarzy, w greckiej mitologii uskrzydlony potwór o ciele lwa i głowie kobiety. Sfinks siedział w wąwozie pilnując dostępu do Teb i pożerając każdego, kto nie potrafił odpowiedzieć na pytanie. Jego słynna zagadka brzmiała: "Co to za zwierzę które rano chodzi na czterech nogach, w południe na dwóch a wieczorem na trzech?". Dopiero Edypowi udało się udzielić dobrej odpowiedzi. Tym zwierzęciem jest człowiek.
Sfinks Levkovitcha jest jak w klasycznych opisach lwem z ludzką twarzą. Nie ma on jednak nic z dumy i drapieżności zwierzęcia. Jego forma świadomie prymitywizowana odsyła do niezmienności egipskich kanonów a ludzka twarz bardziej jak maska do rekwizytorni greckiego teatru. Łapy postaci unieruchomione, wtopione w postument. Rzeźba prowokuje refleksję nad naturą ludzką, która jest czymś więcej niż formą a jednocześnie bez formy nie istnieje. Pomimo pozornego spokoju figura zawiera w sobie duży ładunek emocji i egzystencjalną refleksję nad powtarzalnością ludzkiego losu.