Bez tytułu, 1993

Leon Tarasewicz uznawany jest na jednego z najważniejszych artystów przełomu wieków. Ceniony na świecie, niezwykle aktywny, wciąż poszukujących nowych środku wyrazu. Od początku drogi twórczej uważał, że w obrazie najważniejsze jest samo malarstwo, a nie próby przekazania informacji czy przypisywanie głębokiego przekazu. Inspirację od zawsze stanowiła dnia niego natura, szczególnie okolice rodzinnej wsi Waliły. Tam artysta obserwując lasy, pola, stada ptaków zaczął tworzyć osobliwe pejzaże, znacznie ograniczając środki artystyczne, skupiał się bardziej na spokojnym rytmie i powtarzalności pewnych elementów krajobrazu, korzystając z podstawowych wartości czysto malarskich jak kolor, światło czy faktura obrazu.
Z czasem jego kompozycje zaczęły wzbogacać się o dodatkowe, czyste barwy, często łączone w najbardziej zaskakujący sposób. Tak mówił o poszukiwaniach kolorystycznych "[...] często obserwuję w przyrodzie niezwykłe zestawienia barw. [...] Chciałbym na przykład zestawić zieleń z błękitem w taki sposób, aby to w którymś momencie stało się prawie świecące. [...] Czasami uzyskanie takiego świe cącego zderzenia kolorów jest możliwe poprzez przełamanie - a więc przekształcenie naturalizmu zaobserwowanego zjawiska. [...] Ale jak to zrobi, jeszcze tego nie wiem".
Twórczość Tarasewicza jest głównie znana dzięki wielkoformatowym dziełom zamalowanym charak terystycznymi pasami. Pomimo pozornej prostoty, dobór barw daje wrażenie rozedrgania powierzchni, przyciąga świetlistością. Artysta często zdecydowanie wychodzi poza ramy płótna, tworząc wielkie obrazy-instalacje czy zamalowując ściany muzeów czy galerii. Pozwala tym samych niejako wejść w dzieło sztuki, odczuć je ze wszystkich stron.