Bez tytułu, 2013 r.

"Rola, jaką u Tarasewicza odgrywa natura, jest wielka. Można by powiedzieć, że kontynuuje on tradycję romantyzmu w czasach współczesnych, choć nie pojawia się u niego impet religijny, lecz elementy duchowe i cielesno-zmysłowe. Mimo to w obliczu jego obrazów często dominuje poczucie abstrakcyjnej wzniosłości, która wstrząsa odbiorcą, wywołuje `święte dreszcze` i najgłębsze doznania. Jego obrazy wynikają wprawdzie z inspiracji zaczerpniętych z konkretnej natury, lecz w procesie abstrakcji inspiracje te zostają starannie ukryte, tworząc wymiar absolutny, transcendentalny, gdzie wszystko, co konkretne, staje się rzeczą o drugorzędnym znaczeniu. W gestii odbiorcy pozostaje, w jakim kierunku skieruje on swoje myśli i uczucia wywołane dziełami sztuki" (Thorsten Rodiek, Od malarstwa pejzażowego do pejzażu koloru, [w:] Leon Tarasewicz. Grenzenlose Malerei, katalog wystawy, Kunsthalle St. Annen, Lubeka 2006).



Mieszka i tworzy w rodzinnej wsi Waliły na białostocczyźnie. Studiował na warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1984 w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Zadebiutował w warszawskiej galerii Foksal w 1984. Współpraca z galerią Foksal umożliwiła artyście zaprezentowanie swoich prac europejskiemu odbiorcy. Począwszy od wystawy indywidualnej w Galleria del Cavallino w Wenecji trwa zainteresowanie twórczością artysty marszandów i kolekcjonerów z Europy i USA. Już w 1988 prace Tarasewicza prezentowane były na w ramach weneckiego Biennale na wystawie Aperto`88. Laureat wielu nagród, między innymi "Jana Cybisa", "Nagrody Nowosielskich". Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Często korzysta z możliwości wyjścia poza ramy blejtramu. Maluje przestrzeń ścian, kolumn, podłóg. Jak sam mówi "...malarstwo od swego zarania w neolicie powstawało na ścianach, posadzkach czy sufitach".