Bez tytułu, 2014 r.

"Nie ma na moich obrazach rzeczy, które nie miałyby odniesienia do rzeczywistości. Często osoby działające w opozycji do zastanych idei powracają do klasyki. Artyści, którzy tworzą - wydawałoby się - abstrakcyjne obrazy, wcale nie wywodzą ich z idei abstrakcji".
LEON TARASEWICZ

Twórczość Leona Tarasewicza cechuje dualizm. Z jednej strony jest ekspresyjna, niefiguratywna, taszystowska. Wykracza poza płótno, przez co artysta redefiniuje dzieło - grube warstwy malowidła pokrywają ściany, podłogi, konstrukcje i place, co skazuje je na tymczasowość i zniszczenie. Pozbawione tytułów, powtarzalne kompozycje zdają się nawiązywać do korzeni abstrakcji - momentu, w którym obraz stał się farbą na powierzchni płótna, śladem ekspresji, kolorem i fakturą, a twórcy porzucili swój wyobrażony świat i ustaloną ikonografię. Z drugiej strony może zaskoczyć fakt, że dokonania Tarasewicza wywodzą się przekornie z tradycyjnego motywu sztuki - pejzażu. Aczkolwiek autor prezentowanej pracy przekracza zarówno abstrakcję, jak i figurację.
Leon Tarasewicz, podobnie jak inny wybitny artysta Tomasz Tatarczyk, tworzy sztukę na własnych zasadach. Istnieje wiele podobieństw pomiędzy nimi. Obaj inspirowali się naturą, działali pomiędzy abstrakcją i figuracją. Obaj nadali wyjątkowy status barwie i fakturze. Obaj wypracowali własny, niepowtarzalny i niemożliwy do pomylenia styl. Wreszcie obaj byli outsiderami, którzy porzucili miasto, a jednocześnie osiągnęli niebywałą popularność. Aczkolwiek dorobek Tarasewicza zdaje się mieć zupełnie odmienny cel. Niczego nie utrwala, za to cechuje się niebywałą ekspresją i performatywnością malarskiego aktu. Wielu żyło w XX wieku performerów i happenerów, którzy wyprowadzili sztukę z galerii i muzeum. Tarasewicz chciał tego samego, ale by pozostać malarzem, musiał przesunąć granicę swojej dziedziny. Płótno to za mało - artysta zamalowuje więc ściany i podłogi w galeriach, następnie wychodzi ze swoją sztuką na zewnątrz, pozwala jej dotykać, bawić się nią, czy nawet obojętnie po niej stąpać, a następnie zmyć ją lub zdemontować. Nie tworzy li tylko obrazów, lecz sytuacje przestrzenne, dzięki czemu przynosi odbiorcy zupełnie nowe doznanie malarstwa.
Spędziwszy młodość na Białostocczyźnie, w 1984 Leon Tarasewicz obronił dyplom w pracowni malarskiej profesora Tadeusz Dominika w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wystawę dyplomową artysty przeniesiono do Galerii Foksal, z którą współpracuje on aż do dziś. Mimo rozgłosu, jaki swoimi dziełami zdobył w Warszawie, i wystaw w najbardziej prestiżowych galeriach w kraju i za granicą, najsilniej związany jest z rodzinnymi stronami - pozostał w rodzinnej wsi Waliły.
Od lat angażuje się w życie lokalnej społeczności białoruskiej i wspiera walkę o równe prawa dla tej mniejszości. Rodzinne okolice stanowią najważniejszą inspirację twórczości Tarasewicza. To krajobraz, który zna on na wskroś, który na stałe wrósł w jego tożsamość. Anda Rottenberg pisze: "Właściwie wszystkie obrazy Leona są pejzażami. Można też powiedzieć więcej: są to pejzaże równinne, które przez miejsce urodzenia autora nawiązują do okolic wsi Waliły, a szerzej - do obszaru mającego wiele nazw geograficznych, takich jak Podlasie, Białostocczyzna, Białoruś... Naprawdę jednak mogą to być pejzaże wielu miejsc tej szerokości geograficznej. I żadnego konkretnego. Można je dookreślać inaczej: pole, las, łąka. Albo: drzewa, ptaki, skiby, pnie" (Anda Rottenberg, 1989, tekst napisany do katalogu wystawy w Visby, Gotlandia).

Mieszka i tworzy w rodzinnej wsi Waliły na białostocczyźnie. Studiował w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. T. Dominika. Zadebiutował w warszawskiej galerii Foksal w 1984 r. Współpraca z galerią Foksal umożliwiła artyście zaprezentowanie swoich prac europejskiemu odbiorcy. Począwszy od wystawy indywidualnej w Galleria del Cavallino w Wenecji trwa zainteresowanie twórczością artysty marszandów i kolekcjonerów z Europy i USA. Już w 1988 r. prace Tarasewicza prezentowane były na w ramach weneckiego Biennale na wystawie Aperto`88. Laureat wielu nagród, między innymi "Jana Cybisa", "Nagrody Nowosielskich". Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Często korzysta z możliwości wyjścia poza ramy blejtramu. Maluje przestrzeń ścian, kolumn, podłóg. Jak sam mówi " ...malarstwo od swego zarania w neolicie powstawało na ścianach, posadzkach czy sufitach."

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.