Bez tytułu, 2014 r.

"Być może jest rysem romantycznym, a być może przejawem współczesnego pragmatyzmu niezwykła chęć artysty dotarcia do jakiegoś rozstrzygnięcia - choćby nim było spełnienie marzenia o umiejętności malarskiego naśladowania zaobserwowanego w naturze świetlistego zestawienia błękitu i zieleni. Temu wszystkiemu towarzyszy piękne w swej istocie przekonanie, że twórcza aktywność człowieka służyć może wszystkim, niezależnie od faktu, iż jej charakter wynika z określonego kontekstu, takiej a nie innej przestrzeni życiowej i kulturowej. Być może jest to specyficzna właściwość sztuki. Bardzo lokalnej i bardzo uniwersalnej zarazem. Tak jak twórczość Tarasewicza, która wyrosła na fundamencie modernistycznej i uniwersalistycznej teorii sztuki, ale w sposób współczesny poddana została subiektywizacji i regionalizacji. Mówiąc bardziej poetycko - jest to nowoczesność oswojona - czyste malarstwo, w którym odciśnięty został ślad konkretnego człowieka i jego ziemi" (Łukasz Gorczyca, Nowoczesność oswojona, luty 1999).


Mieszka i tworzy w rodzinnej wsi Waliły na białostocczyźnie. Studiował na warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1984 w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Zadebiutował w warszawskiej galerii Foksal w 1984. Współpraca z galerią Foksal umożliwiła artyście zaprezentowanie swoich prac europejskiemu odbiorcy. Począwszy od wystawy indywidualnej w Galleria del Cavallino w Wenecji trwa zainteresowanie twórczością artysty marszandów i kolekcjonerów z Europy i USA. Już w 1988 prace Tarasewicza prezentowane były na w ramach weneckiego Biennale na wystawie Aperto`88. Laureat wielu nagród, między innymi "Jana Cybisa", "Nagrody Nowosielskich". Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Często korzysta z możliwości wyjścia poza ramy blejtramu. Maluje przestrzeń ścian, kolumn, podłóg. Jak sam mówi "...malarstwo od swego zarania w neolicie powstawało na ścianach, posadzkach czy sufitach".